donderdag 8 februari 2018

gisteravond na het eten dachten wij een lekker rustig avondje tegenmoet te zien, maar ja zoals altijd zonder de waard…….
Dus we liggen lekker in ons hoge camper-hemelbedje en terloops wrijf ik zomaar langs het hemeltje en ………..shit…….nat………vocht
Nou dat heerlijk rustige gevoel avondje was in een keer naar de kl…vaantjes.

Omdat het de hele dag en eigenlijk nog steeds regende zijn we alles nog eens nagelopen, maar het plafonnetje bleef vochtig, werd ook niet natter, dachten we, alleen om er nu onder te blijven liggen nehhhhhhh dat werd hem ook niet. Stel dat het vannacht toch begint te druppelen, dekens nat, matras nat, weersvoorspellingen zijn tm zondag regen, gaan we niet doen.
Groot stuk plastic over de matras gelegd (hehehehe weer gelijk gehad, Leanne zei thuis nog: waarom neem je dat plastic mee? gaan we niet nodig hebben, dus Minou Mrs Always Right zat er al 3x naast deze vakantie :-))

Wij met onze slaapspullen naar onze singelbedjes, tja helaas, hebben het nog een uurtje met 2tjes in 1 enkel bedje geprobeerd, alla studententijd, maar nadat Leanne al een half uur lepeltj- lepeltje had liggen ronken en ik beetje doorgelegen in een en dezelfde houding op de beddenrand had liggen balanceren zijn we, ben ik, maar iets comfortabelere in mijn hoekje gedoken, mijn dubbeldikke slaapzak-dekbed over mijn oren getrokken en lekker vertrokken naar dromenl…………..

s’Morgenvroeg heeft Leanne toch niet zo’n comfortabele nacht achter de rug.
Ze is zowat halverwege de nacht para geworden van alle druppel geluiden op het dak en om de camper heen steeds weer in haar gedachte natrekkend: is dit binnen of buiten.

Na ja de ochtend begint heel goed, de hemel is stralend blauw met dito zonnetje. We besluiten op de camping te gaan douchen, beetje fris en een piele straaltje maar wel warm, daarom snel naar ons vak-home en warm aankleden, gevolgd door oma’s ochtend koffie. Esch staat dan al te springen om aan het strand uit gelaten te worden en strooien we left-overs voor de zwerfhonden. De Atlantische oceaan heeft vanmorgen een fantastische branding met, huizenhoge golven, schitterend om te zien en extra genieten met de warme zon achter en een zeewindje van voren.

Bij de camper gekomen is het tijd om af te breken en de koplampen naar Marrakesh te draaien, half uurtje later rijden we de camping af, de kustweg op. Gedurende een 2-tal kilometers rijden we langs het surfwalhalla van deze streek dat door een paar O’Neal-beachtypes worden geëxploiteerd in de vorm van surfscholen en low-cost beachpensions in Bob Marley-rafta-stijl. Nog van zon-zee-strand genietend, nemen we, nu al met wat heimwee, afscheid, we gaan het binnenland in richting woestijn en Atlas-gebergte.

204 km overbruggen we vandaag en de eerste 60-70 zijn zonnig, geweldig. Na al die regen van gisteren voelt dat buitengewoon goed haast baldadig!

Maar ja de weerman moet natuurlijk ook zijn brood verdienen en laten uitkomen wat hij voorspelt, dus na ons eerst lekker gemaakt te hebben met zon treden nu de wolken op, en dat is zeker een djaballa (Lou dat is zo’n gebedsjurk voor mannen) kouder.
Het landschap blijft mooi, ruim, wijds, veel boomgaarden met olijfbomen, grote weilanden met stenen muurtjes er om heen (stenen hier trouwens geen gebrek, liggen hier overal in allerlei soorten en maten) en veel herders met schapen en geiten.

Halverwege rijden we aan een winkel voorbij waar ze van die berber-lampen hebben hangen, yep ja die 1000 en je weet wel, wij natuurlijk in de ankers en naar binnen. Nou weet je, dat heb ik nu vaker, zoek je een lampje, hangen ze er 200 naast, op, achter, onder elkaar, en probeer dan maar eens jouw lamp te vinden. Uiteindelijk toch gelukt zelfs 2 dezelfde gevonden en de prijs was 1800 dirham, maar niet voor Leanne, die zei al 1000 en anders mag hij iets anders ermee verlichten. Nu is de truc om 1/3 vd prijs te gaan zitten wat er gevraagd wordt en dan langzaam richting deur te lopen. Nu was ik in voorgaande onderhandelsituaties waar Lean het woord deed altijd de noodrem van de verkopen (steeds liep ik als laatste weg) en dus de klos. Nu dacht ik weet je wat, ik begin alvast te lopen en dat was een prima zet. De verkoper was al gezakt tot 1200 en Leanne had nog niets gezegd alleen maar: "come on best price”, halverwege de deur gaf ze aan 1000 te willen betalen, de verkopen keek of hij een hartinfarct kreeg, Leanne zette haar vermoorde onschuld gezicht op en stapte over de drempel naar buiten en toen kwam er nog een verwurgde kreet uit de verkoper: OKE 1000, begint haar met een lachend gezicht vriendschappelijk op de schouder te kloppen en ik wist dat we net eigenaar waren geworden van 2 Marokkaanse lampen.

Dus nu rijden we met twee 1000-en-1-je-weet-wel lampen, ingepakt in mijn dekbed en mijn slaapzak en in mijn bedje liggen en als we gaan slapen verhuizen ze naar onze douche. Terwijl we nog niet eens halverwege zijn hebben we toch al aardig het ruim vol zitten met aardewerk, schalen, dienbladen, lampen en nog een paar dingen die ik niet mag verklappen.
Dus misschien toch nog ergens zo’n wagentje op de kop tikken waarvan we de ezel met verlof sturen om alle handelswaar mee naar Nederland te kunnen transport-terren.

Om 1600 uur zijn we vlak voor Marrakech en oa Jolie heeft me verteld hoe er in New Dehli gereden wordt, nu zo erg is het hier niet, maar dit zijn echt neefjes met aanleg die met wat training wereldkampioen idioot-rijden kunnen worden, wat een verkeers-mongolen, wat een overal doorheencrossende rand-debielen. Hier helpt alleen maar: rustig aan, laat iedereen van je af rijden kijk altijd vooral veel links en rechts naast en achter je, bekijk wie voor je zit en van links en van rechts komt en probeer een beetje in te schatten waar ze denken dat er ruimte komt en terwijl die ruimte er nog niet is toch al insturen om ze te gaan gebruiken.
“Veilig” is hier: een hand aan het stuur en een aan de claxon terwijl je net genoeg gas geeft om overal tussen door te schuiven. Zo voorkom je dat je (te) plotseling moet remmen en door zo’n hersen-beschadige amateur in zijn kamikaze-actie midscheeps geramd wordt omdat hij hiermee nou net geen rekening heeft kunnen houden.

Om 1700 uur halen we camping Ferdaous bij Marrakech zonder averij en ik begeef me aan het afplakken van de dakrand, waar het waterprobleem zou kunnen zitten. Leanne maakt verse soep met belegd brood en dan kan het campingleven beginnen.

Salam tot morgen.