dinsdag 6 februari 2018

Om 06.00 uur even stil naar het campertoiletje had echter buiten de waardin gerekend :-) vanonder een dik dekbed klonk het heel zachtjes: “ lang zullen ze leven….” want vandaag zijn we 36 jaar getrouwd. Gedurende een dikke knuffel sloot Esch aan op haar bekende wijze en die is dusdanig dat het voor haat elke dag verjaar-feest-kerstdag is, zeer enthousiast met wild zwiepend staartje en stiekem toch een paar likken uitdelend.

Nog even terug lekker in de warmte van ons slaapholletje, beetje muellen en genieten van de stilte om je heen en de warmte.
Volgend wekkermoment is dan ook bijna 08.00 uur met melk-koffie op bed verzorgt door mijn bruidje van weleer en voor haar bruidegom.

Ik schuif omhoog met mijn rug tegen de wand aan, Lean trekt het voeteneind los en schuift daar mijn bed in en Esch nestelt zich nog eens even tussen ons 2en in, blindering gaat open en we kijken elkaar eens lachend aan en proosten met onze koffie op onze huwelijksdag. Naar buiten kijken, vertellen wat zoals in je opkomt en lekker die warme koffie ala oma drinken, wat kan genieten simpel zijn.

Omdat het weer niet echt uitnodigt (het is buiig en tussendoor schijnt er een krachtig zonnetje) wordt Esch’s "gassie gehen” vanmorgen verschoven maar komt er uiteindelijk toch van.
Jantje neemt Esch en ik de laptop om te proberen 3 dagboekdagen van morgen op internet te zetten. Helaas blijft het bij proberen om connectie met internet te maken.

Terug naar de camper dus maar en daar worden we door Dorrie al van verre gefeliciteerd en dat voorbeeld wordt meteen gevolgd door onze mede-marokko-camperaars dusdanig dat wij nu in het midden van de camping een soort staande receptie krijgen.
Eind van de receptie is dat Jannie vraagt of Lean vanmorgen nog wat pilatesoefeningen wil doen en ik met Esch me lekker in de camper terugtrek om rustig ea aan mijn ochtendgym te doen: opruimen, toilet, wassen.

Na het rondje zwartwerk van Lean volgt het ontbijt: dikke marokaanse yoghurt met fruit buiten in het ochtend zonnetje terwijl om ons heen iedereen zich gereed maakt om naar de volgende camperplek te verkassen.
Aangezien die maar 25 km rijden verder is, doen wij het rustig aan en plannen een bezoek met 2 aan Oualidia.

Rond elven komen we daar aan en na de camper langs de boulevard te hebben geparkeerd, drinken we een theetje om de schuiltijd te doden (jaaaaa het regent weer even) lopen we over een fantastisch breed strand, lekker in de zon, richting de stad ondertussen laten we Esch even goed achter stenen aan rennen.
Tappen wat Marokkaanse flappen en nu van de andere kant door zo’n oriëntaalse poort de stad in.
We hebben geluk het weer blijft goed en via allerlei voor ons nieuwe erg nauwe straatjes zien we natuurlijk weer dingen die we gisteren niet gezien hebben wo de 220 jaar oude synagoge: een klein gebouwtje van 4 etages met op de 3e de gebedsruimte van ongeveer 10 bij 10 meter. Ik ga even van de stilte genieten (ben er op een soort “portier” na alleen) door in een van de achterste banken te gaan zitten. Ik zit nog niet goed of de “portier-man” komt me een keppeltje brengen en nadat ik dat mutsje heb opgezet vraagt hij of ik Joods ben. “Christen" zeg ik lekker neutraal op islamistische bodem waarop hij waarschijnlijk vindt niet te kieskeurig te mogen/kunnen zijn en reageert met: "het geld dat u in de offerblok stopt gebruiken we om de synagoge in stand te houden” :-).

Weer buiten doen Lean en ik onze jassen uit, het is geweldig weer en voorlopig zijn er geen regenwolken te zien.
We slenteren door, nog meer nauwe straatjes, doorgangetjes, 1001nacht boogjes en poortjes, binnenpleintjes het houdt niet op Sheherazade.
We komen in een heel mooi, wel wat vervallen groot huis met patio terecht, dat door een cooperatieva gebruikt wordt om hun werk uit te stallen, te koop aan te bieden in de kamers rondom de patio op de begane grond.
Meer zeg ik even niet, behalve dan dat we van hieruit meteen terug naar de flappenautomaat konden en toen onze koopwaar naar de camper hebben gesjouwd met in mijn kielzog een zeer gelukkige bruid, nou ja wat wil je nog meer op je 36ste trouwdag?!

Terug bij de camper was het inmiddels 1700 uur, het zonnetje scheen nog steeds en zou het nog een half uurtje rijden worden om bij ons nieuwe nachtkwartier te komen.

Daar aangekomen waren we natuurlijk de laatste van de 17 campers, werden we gefeliciteerd door Jelle, die nog snel een gasfles voor ons regelde, en Jannie binnen kwam met een heel erg lief trouwdagcadeautje: een kameeltje van houtsnijwerk. Ik had Leanne heel graag vanavond meegenomen naar een romantisch diner voor 2 maar helaas speelt het weer niet mee en blijven we lekker in de camper: Lean kookt en ik doe de afwas, hoe tevreden kun je zijn en dus ook gelukkig:-).
Ik sluit nu af om samen met haar en onder het genot van een goede fles wijn achteruit maar vooral ook vooruit te kijken vanavond.
Wordt vervolgd………………Ciao