vrijdag 26 januari 2018

08.30 pas wakker, onnodig te zeggen dat we heerlijk geslapen hebben.
Maar het wordt schrikken vanmorgen, Esch komt met zeer veel moeite haar mand uit en springen (op bed dus) was er helemaal niet bij. Ze sprong niet op maar tegen het bed en viel weer terug op de grond. Het zag eruit als een “verlamming" van haar achterhand. Lopen? vergeet het maar, ze zakte door haar achterpoten en bleef zitten!!
Dus wat nu???
Eerst maar even Vera, de dierenartsassistente, laten kijken.
Gewapend met thermometer kwam ze na haar ochtenddouche en constateerde dat er geen verhoging was. Maar ja wat dan wel, Esch had gisteren van een giga drol gesnoept die zomaar ergens onder een boom lag, misschien dat?
Vera’s raad: als je het niet vertrouwd ga naar de dierenarts 30 km verderop. Oké doen we. Camper opruimen, broodje maken, en laat Esch eens even buiten, want ze zal toch wel haar behoefte moeten doen.
Eenmaal buiten begon mevrouw zowaar wat te snuffelen en ook even een dr.. .. te draaien, oke, dus zo slecht gaat het nog niet.
Op programma stond een groepswandeling door het stadje naar het strand en weer terug. Laten we dat maar met haar doen, kijken wat er gebeurd.
Algauw wordt duidelijk dat Esch of een spier verrekt heeft of behoorlijke dosis spierpijn, ze loop lekker mee, onttrekt zich nog aan de speelse wirwar van de overige honden.

Op het strand maken een forse aanlandige wind in combi met een aangenaam zonnetje de prachtige hoge golven met schuimkoppen en grote gordijnen stuifwater, deze wandeling tot een festijn.

Na een uurtje zandtrappen buigen we weer af naar een trap heuvelop die in het dorp uitkomt.
Boven aangekomen strijken 24 ouderjongeren met hond (niet iedereen wandelt mee) op een terrasje met uitzicht op zee waar Katharina behoorlijk heeft huisgehouden. Van de aanwezige parasols, tafels, stoelen ligt het merendeel om en sommige zijn kapot. Jelle neemt de bestelling op: 24x vers geperste sinaasappelsap. Het eerste half uur gebeurt er niets, tenminste op horeca gebied, geen beweging, geen ober die druk is, niemand die met sinasappels sleept, helemaal niets.
Als hoofd van deze expeditie gaat Jelle maar eens op informatieve-verkeningtocht. Even later komt hij terug met de boodschap van de barman: maakt u zich niet druk, het komt allemaal goed. Dus laten we het over ons heen komen.
En inderdaad kwartiertje later komt de eerste lading van 12 glaasje sap, en de “ober” heeft gevoel voor stijl: eerst de dames, de heren zullen nog netjes moeten wachten.
Omdat Jannie een mooi verhaal vertelt over gebrek aan glaasjes en hergebruikte rietjes sporen de mannen, de dames aan te drinken omdat in hun lege glazen wij ons drankje gaan krijgen. Dat toch voldoende glazen zijn merken we even later, dan wordt de volgende “lading” van 8 glazen gebracht, nog 4 te gaan dus en ook die verschijnen.
Het betalen is een toneelstuk op zich: Jelle besluit het makkelijk te maken en voor de hele groep te betalen. Hij komt terug met een glimlach en het verhaal dat hij 24 x 25 dirham moest betalen tot hij opmerkte dat hij vorige week op dit terras nog 15 dirham had betaald werd de rekening meteen aangepast :-)

We kuieren terug naar onze camping en gaan daar op zoek naar een lekker windvrij plekje in de zon voor de siësta.

Later in de middag wordt er een kudde schapen over de camping gedreven en als ik mijn vaste vakantieverkering: het fototoestel, tevoorschijn haal komt de herder breed lachend naar me toe en begint een heel verhaal in……een frans dialect waar ik zo nu en dan een paar woorden, en zo zijn bedoeling, begrijp.
Het is een trotse man die het leuk vindt contact te hebben. Hij is zelfs bereid te poseren en is zeer ingenomen met het resultaat dat ik hem op het kleine cameraschermpje laat zien.

En dan is het tijd voor onze uit-eet-afspraak (12 personen).
Beetje omkleden dus en Esch uitlaten. Ik loop met haar een rondje over het campingterrein waar ik nog niet geweest ben.
Aan de verre rand lopen we tegen een diepe kuil aan waar alleen maar afval ligt, het merendeel is plastic. Nu begrijp ik ook de vervuiling op de camping. Dat is werk van de zwerfhonden die ea uit de kuil halen en in de omgeving opeten en de resten van dit “feestmaal” laten liggen, dat door niemand wordt opgeruimd, tja zo werkt dat hier!

Terug bij ons campertje, Esch erin, die blijft vanavond thuis, en wij met groep naar het stadje. Het is vrijdagavond en tegen zonsondergang begint de Imaan
zijn gebed door de luidsprekers van de Minaret over alle gelovigen en ongelovigen uit te strooien, dit geeft een bijzonder oosters gevoel.
Voordat we in een restaurant neerstrijken lopen we door de “Souk” een overdekte markt. Met onze westerse maatstaven van hygiene en de steeds scherper wordende eisen die bv een warenkeuring bij ons handhaaft, gebeuren hier onvoorstelbare dingen. Een Souk is een aaneenschakeling van een soort garageboxen en marktkramen die aan elkaar grenzen en zo kort tegenover elkaar staan dat je bijna alleen maar achter elkaar kunt lopen.
Tussen specerijen, rijst, griesmeel, schoenen, jogginbroeken worden kippen ter plekke geslacht, koeling is er niet, vis ligt er uitgestald in bakken en niet op ijs, 5 meter verder ligt vis-slachtafval deels op de grond en deels in een bak, de grond is nat van het water waarmee de vissen zijn schoongespoeld, en dan zijn we hier bij 15 graden. kunt je voorstellen hoe het hier is bij 45 graden.

Uit de Souk naar het restaurant.
Keurig in pak staat de baas ons al op te wachten met een gespannenheid die past bij een groepsgrootte als deze en die hij niet vaak te gast heeft.
Het is dan ook geen gelikte operatie waar we deelgenoot van zijn.
De menu kaart wordt besproken en de bestellingen op genomen waarna we de baas-ober regelmatig naar een winkeltje zien lopen en met plastic zakjes terug zien komen. Een beetje hilarisch wordt het als iemand Agua con gas besteld, we hem naar en uit het winkeltje zien komen en hem de verkeerde fles zien presenteren nl sin gas, hij daarop met verkeerde fles meteen terug naar het winkeltje zien gaan en met een andere ,con gas, terug zien komen en die vervolgens zonder plichtplegingen op tafel zet.
Ook een mooi verschijnsel is dat bier en wijn omwikkeld met papier op tafel worden gezet. Hij heeft nl geen vergunning voor alcoholische dranken, het is tenslotte een islamitische land (hihihi) waar je schijnbaar wel dit soort dranken kunt kopen maar niet zichtbaar mag nuttigen (soms zie je dat ook in Amerikaanse films: flessen in papierzakken).
Na de drank verschijnen de gerechten, niet gezamenlijk, dat kan ook niet in een keukentje waar een stevige Marokkaanse moeder haar uiterste best doet om in heer eentje alle gerechten te bereiden. Hongerig als we zijn, eten we eerst de tomatensalade met ui en aansluitend het hoofdgerecht: taijin van kip en groenten en een gemengde visschotel allemaal met chips (frietjes op z’n Marrokaans).
Het smaakt voortreffelijk!!
Omdat er niemand een toetje wenst, krijgen we een afsluitend drankje van het huis aangeboden: thee van verse mint die, hoe kan het anders, Marokkaans wordt ingeschonken, een verrassend en lekkere afronding van deze maaltijd.
Als we tenslotte de rekening krijgen blijkt dat we voor 16 euro p.p. gegeten en gedronken hebben.
Voldaan en goed gehumeurd wandelen we terug naar de camping, en onderweg worden we nog getrakteerd op een bijzonder schouwspel: in het verkeer loslopende koeien…….

Resume deze eerste volle dag Marokko.
Als je het maar over je heen laat komen, niet kijkend door onze Nederlandse brillen en hun opdringerige verkoopdrang voel je je steeds meer toeschouwer en minder lei(ij)dend voorwerp.

a demain