donderdag 25 januari 2018

Na een afschuwelijk slechte nacht. Jaja: te laat en te zout gegeten en daarbij rode wijn is geen goed combi voor een rustige maag en dus een goede nachtRUST.
Maar oke, 06.30 piept de wekker en YEP vandaag gaan het gebeuren, onze kennismaking met Marokko - Afrika wauw!!

Het is nog aarde donker, geen wind en nu dus zwaar bewolkt.
Leanne en ik verdelen de klusjes, melkkoffie maken, Esch uitlaten, jezelf en de camper verzorgen.
Na de koffie laat Lean met lamp (van Hans en Guus!) Esch uit, en ik begin met mijn ochtendtoilet: oa een goed scheerbeurt, sinds thuis niet meer gedaan en er staat nogal wat prikgewas, vindt Lean (ze gebruikt een uitdrukking van Joep van het Heck die ik hier niet wil herhalen)

Als ik klaar ben is Leanne ook terug en meldt: we kunnen de stroom niet afkoppelen, iets waar de meeste camperaars geen rekening mee hebben gehouden omdat de stroomaansluiting afgesloten is.
Nou ja niet te moeilijk, uiterste geval knip ik de draad door en koop ergens ander een nieuwe stekker, maar voordat ik tot die actie moet overgaan is de camping-nachtwacht al ter plekke.
Even later rollen we rustig naar de uitgang waar al 6 campers gerijd staan.
Exact om 07.30 vertrekken we voor een half uur rijden in het donker naar Algeciras.
Daar komen we in de hectiek die hoort bij een haven en een ferry-oversteek: opstellen, 2 tot 3x papieren controleren en wachten tot je het ruim in mag.
Als we uiteindelijk de wagen verlaten blijft Esch achter, zij mag id camper blijven of in een bench op een dek (keuze is dan snel gemaakt) en wij lopen langs de douane voor een stempel en nog anders papierkraam die afgehandeld moet worden.
Plots begint de boot een hard stampend geluid te maken en als ik naar buiten kijk zie ik de kade langzaam verdwijnen: we zijn vertrokken.

Dan een koppie thee halen en mijn blog van gisteren tikken.
De tijd vliegt, net als mijn blog klaar is komen we aan in de haven van Tanger.

Daar weer die haven-ferry-douane rompslomp. Wat meteen opvalt is dat er nogal wat verschillende formulieren ingevuld moeten worden die niet altijd dezelfde info geven en dat zie je pas als je ze naast elkaar houdt en dat wordt niet gedaan door de diverse instanties en de diverse mennekes met petjes en uniformpekskes, gelukkig maar, het zou nog meer pennenlikkerij en dus oponthoud en verwarring geven.
Bij vertrek krijgen we nog snel een zeer belangrijke vraag van de douaneman: "geen peng peng”? en daarbij maakt hij een heel bekend gebaar met zijn hand in de vorm van een pistool en trigger-vinger. Wij????? natuurlijk niet! en weg zijn we.
Naar de uitgang van de haven en de dirham-flappen-automaat.
Ook iets bijzonders: 4 automaten waarvan er 3 al s’morgens om 11 uur niet meer werken blijft over een automaat die de koers van euro’s in dirham uitrekent, je vraagt of je het eens bent met de koers en bij “ja” nog een keer vraagt of je het wel goed hebt begrepen, leuk he, toch!
Nou 183 euro zijn omgezet in 2000 dirham en we vertrekken naar Moulay Bousselham (klinkt als een voor Nederland voetballende Marokkaan)

We gebruiken de eerste tankstop om diesel te tanken: 1 euro/liter en daarbij worden onze wensen van ons gezicht afgelezen door een uiterst behulpzame pompbediende: slang erin, ramen wassen, mee naar de kassa, afrekenen, nog iets waarmee hij van dienst kan zijn????
Ik begrijp dat die hulpvaardigheid om een tegenprestatie vraagt, alleen heb ik niet direct geld om hem te geven en hij vult dat in als: wegwezen hier valt niets te halen, dus koop ik maar een rol koekjes en met de kleinere munten loop ik hem achterna. Dat ziende verschijnt er een reuze glimlach op z’n gezicht en ik krijg daar weer een goed gevoel van. Wat je allemaal met geld bereikt :-).
Dan is het lunchtime. Ik laat Esch uit en krijg meteen te maken met 2 voor ons onbekende fenomenen: lopend over het gras sta ik meteen in een enkeldiepte middelkuil (lekker met die gele sportvschoenen van me (Pim :-)) en er ligt in deze kou een man gekleed in een gewatteerde broek en jas, capuchon over het hoofd getrokken stil (slapen??) op het gras tegen een heg aan….. Niemand die er verder aandacht aan schenkt, dus het zal wel normaal zijn?!?
Leanne bakt ondertussen het oude brood op en met kaas belegt is dat een ware lekkernij, koppie koffie toe en we kunnen er weer tegenaan: op weg naar onze camping aan binnenmeer 200 km verderop.

Leanne chauffeert en ik, de bijrijder, val in slaap tot we langs Asilah komen.
Leanne draait de snelweg af en we komen in een andere wereld, een Marokkaanse wereld, een wereld die hangt tussen Europa en Afrika: modern geklede en voor ons typisch Marrokaans geklede mensen, snelwegen met veel oudere auto’s, geitenkuddes met een of meerdere herders, tjuktjuks met puch-sturen (Hein!) waarin de laadbakkies helemaal vol staan met mensen, auto-achterassen met daarop een vloertje getrokken door een paard voor het kleinere vrachtvervoer.
Huizen zijn hier vierkante blokkendozen, her en der verspreid, sommige leeg en verlaten andere deels niet eens afgebouwd, uit het wasgoed dat er hangt kun je opmaken dat er mensen wonen.

We rijden in Asilah langs de strandweg en worden meteen naar een soort basketbalveldje gedirgeerd. Deze dirigent met rasta haar vraagt ons in verstaanbaar engels 40 dirham om op deze plek te kunnen overnachten. Wij vertellen hem dat we een uurtje langs het strand willen lopen waarop hij zijn prijs bijstelt naar 20 dirham, wij betalen 9 en als blijkt dat onze buurtjes wel de gevraagde 20 betalen maak ik duidelijk dat we bij terugkomst er 10 geven.

Met Frank en Jacqueline lopen we over het strand langs de atlantische oceaan dat een veel krachtiger golfslag heeft dan de middellandse zee, het is een nog imposanter gezicht, die hoge golven met stuifwater door de harde wind.
Helaas is het strand wel vele malen meer vervuilt met allerlei aangespoelde troep en achtergelaten vuilnis.
Ondertussen worden we gevolgd, haast gestalkt door een jonge man met maar 1 oog die zelfgemaakte hangertjes en kleine houten potjes verkoopt.
Ik maak de “fout” geïnteresseerd te zijn in de houten potjes en vanaf dat moment plakt hij aan me totdat ik er 2 koop voor 3 euro (ze zijn leuk om te geven en ruiken lekker naar hout, Leanne heeft daar een eigen mening over)

Terug bij de camper worden we aangehouden door een oudere man die toch probeert de 40 dirham los te krijgen. Hij zegt dat de rasta dirigent jongere ea niet goed had overgebracht. Ik heb 20 in mijn hand en geef aan dat ik eerst 10 terug wil hebben, hij geeft me er 9 terug…………en begrijp zijn punt en hij de mijne.

We draaien de snelweg weer op..
mijn eerste impressie: bij ons draait het om luxe-leven en hier om over-leven.
Ze zitten veel korter op de natuur in een elementaire productie/overlevings-proces.
Hun manier van kleden en dat je niet herkend waar ze mee bezig zijn, bv te veel mensen die op een akker stilstaan of langs een autosnelweg lopen voelt vreemd (onheimlijk) aan.

Boeselham is nog 32 km ver en we zijn nu blij dat we 2 dagen krijgen om een beetje aan deze cultuur te wennen.

Op de camping aangekomen parkeren we onze camper tussen de lage bomen en de miserabel aangelegde elektriciteit (nogal wat stopkontakten die het gewoon niet doen of waarvan de kabels los op de grond liggen)
Leuk is de jongeman,die met zijn tjuktjuk, fruit (grote aardbeien!) en later groenten (aardappelen) komt verkopen, en dat valt goed in de groep ea wordt grif afgenomen.

Leanne zit rond 8.00 uur een beetje door haar energie heen en we trekken ons lekker terug, wat rest is koken en slapen.
Het was tenslotte een zeer bijzondere dag met veel nieuwe indrukken die een plek moeten krijgen en sommige een gepaste reactie vragen anders sneeuwen we gevoelsmatig onder en dat mag niet gebeuren.

Morgen zien we verder
mooie avond.