dinsdag 27 februari 2018
Blijf op de hoogte en volg Leanne
01 Maart 2018 | Marokko, Fez
heerlijk geslapen
en wakker geworden met het gevoel:
gemiste kans, ken je dat?
Nu: gisteren toen we de berbersloffen kochten bij dat boertje in de bergen
stond er bij de volgende stop, het schooltje, een ander bergvrouwtje dat ook een paar pantoffels aan ons wilde verkopen.
Nu is voor ons 100 dirham 10 euro niet zo heel veel geld je krijgt er, in dit geval, iets leuks-nuttigs voor terug, en voor hen is 100 dirham het loon voor 10 dagen werken.
Helaas werd ze door de gids afgewimpeld en wij lieten het gebeuren,
gemiste kans dus, volgende keer beter.
Vandaag om 08.15 "en route"
het uitzicht op de besneeuwde bergen, al meteen als we de camping uitrijden, is fantastisch, zeker omdat het zonnetje weer schijnt in een strak blauwe lucht.
Half uur later rijden we een pas op en verandert het landschap in winterwonderland.
Vannacht heeft het hier gesneeuwd,
op de sneeuw die er nog lag van een week of 4-5 geleden,
nog steeds met de zon en de blauwe hemel,
onbeschrijflijk mooi!!
We realiseren ons de keerzijde, de bare omstandigheden waar de bergbewoners in wonen en leven,
als we In de klim naar de pas hutten passeren, vierkant gebouwd, van leem, met een dak van golfplaat of een stuk plastic.
Aan een parkeerplaats staat een meisje van een jaar of 12 naar ons te gebaren of we willen stoppen.
We draaien de parkeerplaats op en als ze bij ons is vraagt ze om kleding, het is erg koud.
We geven haar wat we missen kunnen in gedachte houdend dat we misschien nog anderen tegen gaan komen die we willen helpen.
Het moment dat we de kleding afgeven is emotioneel voor mij, waarom weet ik niet, iedereen heeft een keuze en toch laat het me niet onberoerd, misschien omdat wel haar ouders en niet zij hiervoor gekozen heeft.
We draaien de weg op de emoties verwerkend.
Lang krijgen we daar niet de tijd voor want even verderop lopen 2 zwerfhonden in de besneeuwde vlakte. Als we vaart minderen komen ze snel naar ons toe, en op een meter of 10 blijven ze behoedzaam staan. We leggen 2 hoopjes brokken van Esch neer en zien wegrijdend in de achteruitkijkspiegel dat ze beginnen te eten nog regelmatig opkijkend in onze richting.
Weer kilometertje verderop is een mooi uitzichtpunt en als we daar stoppen zien we 2 honden in de sneeuw liggen en herhaalt zich het schouwspel als we de brokken neerleggen.
We doen het kalm aan omdat we op zomerbanden rijden maar ook omdat de besneeuwde natuur en uitzicht te mooi zijn.
We gaan de pas over en dalen naar de vlaktes die meer en meer sneeuwvrij zijn.
Rond kilometerpaal 65 moeten we ergens een afslag nemen naar een cederbos met apen, alleen, zien we de afslag niet.
Mijn navigator raakt licht van de kook en wordt vervloekt in diverse toonaarden en talen. Uiteindelijk komen we bij een kruispunt waar we op de landkaart zien welke richting we op moeten.
500 meter na de kruising staat echter plotseling een eenrichtingweg-bord, verboden in te rijden. Genoeg van de talencursus en het creatieve koppelen van scheldwoorden, trek ik me even niets aan van dat verkeersbord en rij stug door, wat weer niet echt in goed aarde valt bij mijn co-pilote. Even verder spreken we met een Zwitserse camperaar die stilstaat en zich lachend beklaagt over de meerduidigheid van de Marokkaanse verkeersborden en aanduidingen, ik zeg hem dat ik doorrij om te kijken waar deze weg naar toegaat.
Om de spanning wat te breken merk ik een beetje lacherig na een minuut of 10 rijden op dat het wel erg rustig is op deze weg, tot nu toe hebben we nog geen verkeer gezien…….
De weg voert naar een pas met het bordje "ski-centrum” en buigt dan weer af naar beneden. Op een parkeerplaats na de top, stoppen we voor een wandelingetje met Esch, een sanitaire ontspanning en een Marokaanse boterham met hollandse thee (stress kost energie!! :-))
20 km verder bereiken we het stadje, zoals de kaart aangeeft, het cederbos met apen hebben we niet gezien maar interessant is dat niet echt voor ons.
Terug op de hoofdroute moeten we nog 70 km om in Fes te komen, en die verlopen gladjes, mooie weg, bijna geen verkeer, geen rare verkeersborden meer, droog-zonnig weer.
Even voor Fe stoppen we voor een cafe-o-lait of iets dergelijks bij een mini-marche: een soort spar-kraam met toonbank ala 1960 waar je vraagt wat je hebben wil en een bediende die ea uit de rekken haalt en voor je op de toonbank zet. Een slagerskraam met koeling, netjes verzorgd en een soort BBQ-kraam waar we gegrild vlees en tajines kunt bestellen en opeten.
We bestellen thee, cafe-o-lait hebben ze niet, en ik ga naar de “spar”
waar een geanimeerd gesprek aangeknoopt wordt met de bediende, een jong manneke van een jaar of 25, zeer enthousiast en gedienstig.
Door zijn manier van doen (kijke-kijke-hoeft niet kope) koop ik toch meer dan we nodig hebben, maar het gesprek is dat dubbel en dik waard.
Na de thee-stop rijden we een half uurtje later de camping op waar een uur of 6 lekker genoten wordt van het zonnetje. Een gesprek met een jong koppel met 2 kids uit Schotland die na Dubai met een in Nederland verbouwde landrover 2 jaar over de wereld willen reizen. Bekijken foto’s, eten heerlijke spaghetti gemaakt door mijn meereizende prive-kok, schrijven het blog en als ik om 21.42 zie dat mijn privé-kok zich al heeft teruggetrokken op bed, ga ik dit voorbeeld volgen na een glaasje rode wijn…….
Salaam
en wakker geworden met het gevoel:
gemiste kans, ken je dat?
Nu: gisteren toen we de berbersloffen kochten bij dat boertje in de bergen
stond er bij de volgende stop, het schooltje, een ander bergvrouwtje dat ook een paar pantoffels aan ons wilde verkopen.
Nu is voor ons 100 dirham 10 euro niet zo heel veel geld je krijgt er, in dit geval, iets leuks-nuttigs voor terug, en voor hen is 100 dirham het loon voor 10 dagen werken.
Helaas werd ze door de gids afgewimpeld en wij lieten het gebeuren,
gemiste kans dus, volgende keer beter.
Vandaag om 08.15 "en route"
het uitzicht op de besneeuwde bergen, al meteen als we de camping uitrijden, is fantastisch, zeker omdat het zonnetje weer schijnt in een strak blauwe lucht.
Half uur later rijden we een pas op en verandert het landschap in winterwonderland.
Vannacht heeft het hier gesneeuwd,
op de sneeuw die er nog lag van een week of 4-5 geleden,
nog steeds met de zon en de blauwe hemel,
onbeschrijflijk mooi!!
We realiseren ons de keerzijde, de bare omstandigheden waar de bergbewoners in wonen en leven,
als we In de klim naar de pas hutten passeren, vierkant gebouwd, van leem, met een dak van golfplaat of een stuk plastic.
Aan een parkeerplaats staat een meisje van een jaar of 12 naar ons te gebaren of we willen stoppen.
We draaien de parkeerplaats op en als ze bij ons is vraagt ze om kleding, het is erg koud.
We geven haar wat we missen kunnen in gedachte houdend dat we misschien nog anderen tegen gaan komen die we willen helpen.
Het moment dat we de kleding afgeven is emotioneel voor mij, waarom weet ik niet, iedereen heeft een keuze en toch laat het me niet onberoerd, misschien omdat wel haar ouders en niet zij hiervoor gekozen heeft.
We draaien de weg op de emoties verwerkend.
Lang krijgen we daar niet de tijd voor want even verderop lopen 2 zwerfhonden in de besneeuwde vlakte. Als we vaart minderen komen ze snel naar ons toe, en op een meter of 10 blijven ze behoedzaam staan. We leggen 2 hoopjes brokken van Esch neer en zien wegrijdend in de achteruitkijkspiegel dat ze beginnen te eten nog regelmatig opkijkend in onze richting.
Weer kilometertje verderop is een mooi uitzichtpunt en als we daar stoppen zien we 2 honden in de sneeuw liggen en herhaalt zich het schouwspel als we de brokken neerleggen.
We doen het kalm aan omdat we op zomerbanden rijden maar ook omdat de besneeuwde natuur en uitzicht te mooi zijn.
We gaan de pas over en dalen naar de vlaktes die meer en meer sneeuwvrij zijn.
Rond kilometerpaal 65 moeten we ergens een afslag nemen naar een cederbos met apen, alleen, zien we de afslag niet.
Mijn navigator raakt licht van de kook en wordt vervloekt in diverse toonaarden en talen. Uiteindelijk komen we bij een kruispunt waar we op de landkaart zien welke richting we op moeten.
500 meter na de kruising staat echter plotseling een eenrichtingweg-bord, verboden in te rijden. Genoeg van de talencursus en het creatieve koppelen van scheldwoorden, trek ik me even niets aan van dat verkeersbord en rij stug door, wat weer niet echt in goed aarde valt bij mijn co-pilote. Even verder spreken we met een Zwitserse camperaar die stilstaat en zich lachend beklaagt over de meerduidigheid van de Marokkaanse verkeersborden en aanduidingen, ik zeg hem dat ik doorrij om te kijken waar deze weg naar toegaat.
Om de spanning wat te breken merk ik een beetje lacherig na een minuut of 10 rijden op dat het wel erg rustig is op deze weg, tot nu toe hebben we nog geen verkeer gezien…….
De weg voert naar een pas met het bordje "ski-centrum” en buigt dan weer af naar beneden. Op een parkeerplaats na de top, stoppen we voor een wandelingetje met Esch, een sanitaire ontspanning en een Marokaanse boterham met hollandse thee (stress kost energie!! :-))
20 km verder bereiken we het stadje, zoals de kaart aangeeft, het cederbos met apen hebben we niet gezien maar interessant is dat niet echt voor ons.
Terug op de hoofdroute moeten we nog 70 km om in Fes te komen, en die verlopen gladjes, mooie weg, bijna geen verkeer, geen rare verkeersborden meer, droog-zonnig weer.
Even voor Fe stoppen we voor een cafe-o-lait of iets dergelijks bij een mini-marche: een soort spar-kraam met toonbank ala 1960 waar je vraagt wat je hebben wil en een bediende die ea uit de rekken haalt en voor je op de toonbank zet. Een slagerskraam met koeling, netjes verzorgd en een soort BBQ-kraam waar we gegrild vlees en tajines kunt bestellen en opeten.
We bestellen thee, cafe-o-lait hebben ze niet, en ik ga naar de “spar”
waar een geanimeerd gesprek aangeknoopt wordt met de bediende, een jong manneke van een jaar of 25, zeer enthousiast en gedienstig.
Door zijn manier van doen (kijke-kijke-hoeft niet kope) koop ik toch meer dan we nodig hebben, maar het gesprek is dat dubbel en dik waard.
Na de thee-stop rijden we een half uurtje later de camping op waar een uur of 6 lekker genoten wordt van het zonnetje. Een gesprek met een jong koppel met 2 kids uit Schotland die na Dubai met een in Nederland verbouwde landrover 2 jaar over de wereld willen reizen. Bekijken foto’s, eten heerlijke spaghetti gemaakt door mijn meereizende prive-kok, schrijven het blog en als ik om 21.42 zie dat mijn privé-kok zich al heeft teruggetrokken op bed, ga ik dit voorbeeld volgen na een glaasje rode wijn…….
Salaam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
