zaterdag 24 februari 2018

Leanne heeft vanavond heerlijk hatsieflatsie gekookt.
Pim vond deze naam uit als we weer eens in 1 pan alle restjes verwerkten tot, tja noem het maar eens: 1 pan’s-prakkie, hollandse paella, kliekjes-diner, niet-klagen-doorspaajen, je weet wat ik bedoel.
Het was een soep die doordat de pasta na 1 dag staan zoveel volume had dat met een blik bruine bonen er een heerlijke pasta-ala leanne ontstond, dit in combi met een tomaten-komkommer-ei-salade en met een half flesje rosé hebben we heerlijk gegeten.

Na die tongstrelende maagvullende totaal verzadiging zitten we lekker relaxed te mijmeren en na te keuvelen over vandaag.

In de namiddag stond er een dromedarisrit naar een hogere Sahara duin op programma waar we de zonsondergang konden bewonderen.
Helaas door het mindere weer, erg winderig en dreigende buien in de omgeving, vertrokken we eerder en waren we voor zonsondergang alweer terug.
Dit omdat de kameeldrijvers een beetje te bang waren voor het weer in de omgeving. We vertrokken te vroeg, stonden na een sahara-taxi-rit van 20 minuten op het duin waar we door de harde wind een 30 minuten gezandstraald werden en omdat de zon dreigde te verdrinken en onzichtbaar onder te gaan achter wolken waren we na 20 minuten Sahara-schommelen weer terug bij het beginpunt.
Ik voelde me aan het begin net Calimero, beetje vreemd en niet lekker.
Mijn drommie zette het op een grommen en kreunen toen hij mij zag. Nu moet ik wel vertellen dat het het jongste dier was en ik een van de grootsten uit onze groep. Hij (het was een hij) zag de bui al hangen: die op mijn rug helemaal door dat zand, oh nee he, moet ik weer hebben, zal hij gedacht hebben en ik dacht zowat hetzelfde: ja hoor eerste keer en shaggie ook nog. We waren goed aan elkaar gewaagd, ideale beginners-combi!

De start is het leukste, hij staat op vanuit totaal gevouwen poten onder zijn buik eerst de voorpoten half aan te tillen, dan de achterpoten helemaal en dan de strekking van de voorpoten.
Je denkt eerst met je neus op de motorkap te landen, als je net achterover hangt en je gewicht hersteld hebt, denk je aan een salto achterover en als je dat met de moed der wanhoop hebt gecorrigeerd is het of drommie er toch nog in slaagt je van zijn rug af te laten koukelebouken.
In elke fase houdt je je vast aan het stalen kruis dat voorop aan het zadel zit (toeristen-beginners-haak, zo iets als hozenbremse op de “idiotenhuegel” bij skiën) alsof je leven ervan afhangt. Je gaat weer terug naar jouw eerste zwemles in het diepe met die zwemhaak van de badmeester waaraan je je vastklampt alsof je leven er vanaf hangt.
Ik heb in die 20 minuten naar het duin toe, alles geprobeerd wat ik nog wist van Minou als zij het over paardrijden had: knieën een beetje gebogen en knijpen, hakken naar beneden duwen, tenen optrekken, niets hielp om mijn evenwicht te bewaren zodat ik dat kruis voor me los kon laten om foto’s te maken.
Dus heb ik een hele hoop kiekjes met mijn camera gemaakt op de automaat, met 1 hand en een vluchtig blik door de zoeker ( ben vanavond benieuwd wat eruit rolt)

Nu stonden we na 20 minuten al aan die hoge zandheuvel en kon je kiezen omhoog lopen of onderaan blijven.
Die keus was snel gemaakt en daar gingen we dan.
Onder aan dat duin was het een kwestie van gestaag doorstappen, maar boven is het net alsof dat zand steeds fijner word en als je niet snel de volgende pas zet dan was het als de Echternachter-spring-prosessie.
Op de top wacht er een eerlijke verzuring in je bovenbenen en krijg je meteen volle bak de wind met stuifzand lekker vol op je toeter dus echt uithijgen is er niet bij.
Maar het loont de ontberingen het is een mooi uitzicht!!

Lean en ik waren goed voorbereid: berber-sjaal om je hoofd: alleen een kijkspleet met zonnebril en windjekkie. Zo houden we het lekker uit op die hoge kam. Dat gold echter niet voor het gros van onze mede-drommie-rijders. We werden verzocht voor zonsonder terug te keren naar de parkeerplek van onze woestijnschommelaars.
De terugtocht was een openbaring: het werd helder hoe het ritme en de schommelingen in het terrein met mijn heupen op te vangen (Ja Minou waar Darrack bang voor was is nu gebeurd: ik vond het leuk en zou het zo weer doen maar dan langer!!)

Deze woestijnrit was de speelse-afsluiting van onze “rustdag” en met het oog op de 300 km van morgen (terug naar het Atlasgebergte en een pas nemen) was het noodzakelijk de mondvoorraad aan te vullen:
Latere ochtend dus: boodschappen in de plaatselijke super met een belangrijke horde: de Berber-soevenier-winkel die we het eerst moesten omzeilen. Jaja, je raad het al, maar we hebben laten zien dat we veel geleerd hebben. De verkoper zo ver gedreven dat een deel van de koop (2 armbandjes) niet doorging, ons aanbod was te gering, nou dat was dan de eerste keer, mooi toch?! Wel kochten we iets moois voor het thuisfront en voor een prijs die er echt mag zijn, vonden wij :-).
Ps de boodschappen hebben we ook gedaan

Als je nu denkt dat dit alles was voor een rustdag en dat dit nu echt wel een beetje op vakantie begint te lijken kan ik nog mededelen dat de was en de camper vanmorgen vroeg na ons ochtendbakkie al ea aan aandacht hebben gehad. Maar ja met dit weertje: zonnetje, 18-20 graden en soms een strak briesje, dan lig je niet echt meer lekker in bed, toch!?!

Dus vanavond namijmerend, aan tafel, na het hatsjie-flatsie diner, kijken we elkaar aan en komen tot de conclusie: we zijn echt, heel echt, erg relaxed en willen graag, heel graag dat dit zo nog zeker 2 weken doorgaat
Daarbij had Lean gedacht na 4 weken wel weer na huis te verlangen, naar onze kids en de klein-kids, e n dat is ook wel zo, een klein beetje, maar internet compenseert veel en eigenlijk smaakt het naar MEER.
TOCH…… en daar zijn we ons van bewust, de volgende georganiseerde camperreis krijgt het heeeeeel moeilijk.
Deze is gewoon top: goed programma, erg goede en leuke leiding, fijne groep (leuke samenstelling) Krijg je dat de volgende keer weer?
Afwachten, we zullen zien,
nu voor de komende 2 weken:
nog even genieten!

ciao