maandag 19 februari 2018

En daar was zij dan weer, vanmorgen om 0700 uur boven op ons, eerst Lean en toen ik, Esch ons Marokkaans wekkertje. Ik kan me voorstellen als je mensen zo wakker maakt dat ze een hekel aan je krijgen en je “onrein” verklaren zoals hier in Marokko.
In ieder geval wij zijn nu wakker, Lean maakt de koffie, ik start de laptop op, Lean kruipt bij mij in bed met koffie en we bekijken en selecteren samen de foto’s van gisteren.
Maar ja, we moeten een keer opstaan dusssssss…………

Na alle kleed-poets-opruim-inpak verplichtingen aan en om ons zelf en de camper zijn we om 08.30 op weg naar de markt van Skoura en dat is een heel bijzondere ervaring geworden.

Hadra onze eerste markt, 3 weken geleden was shocking en echt shocking, wat een massa mensen, een harde manier van omgaan met dieren, wat een vervuiling, en dan als je naar iets kijkt je meteen iemand aan de fiets hebt hangen die iets verkopen wil, waar je de ballen van verstaat en afwimpelen is ook niet meteen ons ding.

En nu lopen we hier met z’n 2tje op net zo’n markt in identieke omstandigheden, kopen dingen, stellen onze vragen, wimpelen mensen met een lachtje en een bedankje maar resoluut af.
Je zou bijna zeggen, we zijn hier thuis.
Ja, je wordt nog bekeken als een bezienswaardigheid. Maar als er bij ons iemand in een jabalah met tulband op de markt zou rondlopen had hij ook veel bekijks.
Na een half uurtje strijken we neer op een terras en bestellen cafe-o-lait lekker in het zonnetje, bewonderen de op de markt aanwezig mensen om wat ze aan en bij zich hebben. Als ik ga rekenen zegt de waard 15 miljoen dirham met een geheimzinnig gezicht, en ik: oke, leg een briefje van 20 neer en vraag 4 miljoen terug met net zo’n gezicht, de waard vindt het prachtig!
We lopen nog wat rond en komen in de hoek waar vrouwen tussen hopen kleding op de grond zitten. Lean kan het niet laten om toch even te kijken en de kwaliteit te voelen en ja hoor daar gaan we, meteen hebben we een van de aanwezige dames geladen. Na wat wikken en wegen wil Lean een typisch Marokkaanse jurk kopen. Een van de aanwezige dames weet precies hoe ze moet aanprijzen, zodat Lean begrijpt dat ze er beeldig uitziet vooral voor “monsleur”. We vinden een geschikte en vragen om de prijs die in het marokkaans wordt gegeven en wat een probleem is dat meteen wordt opgelost door er een jongere buurvrouw met ondeugend lachje bij te halen.
Ze maakt duidelijk : 2x een briefje van 20 dirham, waarop ik “no, 30 dirham” zeg en laat een briefje van 20 en muntje van 10 zien, zij weer dat ondeugende lachje en knikt ja: koop gesloten.
Maar dan hebben we plotseling nog 3 verkopende dames voor ons staan die allemaal “monsieur” en “madame” roepen en jurken met de meest exotische kleuren en modellen voor ons houden. We laten ons met plezier overhalen bij een ander er nog 2 uit te zoeken. Het wordt duidelijk onduidelijk als zijvoor 2 jurken 20 dirham vraagt. De vrouw van de eerste jurk maakt dat in voor ons onverstaanbaar Marokkaans aan verkoopster nr 2 duidelijk en voordat we hier een volksopstand ontketenen, geven we 30 dirham en verdwijnen een beetje lacherig in de meute van de groenten-hoek.
Daar staan we voor de kraam met aardbeien en deze man roept iets dat op het franse “fraise” lijkt, ik zeg hem na en hij helpt me dit beter uit te spreken waarna Lean 1 kg koopt voor 15 dirham (1 euro 30). Bij de groenten wordt ik aan gesproken door een andere man. Hij informeert waar we vandaan komen en waar ik een heel gesprek mee heb, in het frans! over Nederland en Marokko. Zo gaat het 2 uur aan een stuk door, mensen die je vragen hun producten te proberen en die je vriendelijk bedanken als je dat niet wil. Maar die je ook iets geven om te proberen als je daarom vraagt. Een man die alleen maar bosjes selderij verkoopt die mij vraagt of ik er ook niet een nodig heb, ik geef hem 1 dirham en krijg met een lach 2 bosjes (goed voor id soep)
Ondertussen lopen we langs de franse-kraam terug en ik roep “fraise-fraise” waarop de man kijkt, lacht en zijn duim opsteekt.
Weer een ander zit in kleermakerszit op een zeiltje en verkoop noten die hij in teiltjes om zich heen heeft staan. Wij proeven en kopen een halve kilo zoute pinda's in schil, en al inpakkend zegt hij dat dit de Marokkaanse en niet de toeristen prijs is.
Een jongetje eet zittend naast zijn zusje een mandarijn, zij heeft niets en als ik er een uit onze tas haal en aan haar geef neemt ze deze verlegen aan en glimlachen de omstanders.
Op de terugweg naar de camper lopen we langs een kleermaker die marokkaanse dameskleding verkoopt. Wij nieuwsgierig natuurlijk, lopen binnen en beginnen een over en weer gebrekkig gesprek in het frans.
We vinden een mooie rode geborduurde jurk en onderhandelen via een stukje krantenpapier en een afgekloven balpen over de prijs. We worden het eens en als jurk en geld wisselen geven we de man een TEN-balpen en aan zijn gezicht te zien kan zijn dag niet meer stuk.

Wegrijdend zijn we apetrots op deze ochtend: hoe we ons “thuis” voelen gaat vooral over “hoe" en natuurlijk ook een beetje over “wat" we gekocht hebben.

Na de markt rijden we weer door een bizar mooi en wijds landschap en het zonnetje in combi met de temperatuur maken dat we echt het gevoel hebben op vakantie te zijn.
Op onze route ligt een stadje dat beroemd is om zijn rozen en rozen-producten. Alles wat met rozen te maken heeft is dan ook rose-gekleurd, zelfs de taxi’s hebben deze kleur.
We besluiten dat we hier langs rijden en voor onze campingplek de dadelvalley willen rijden.

Deze valley is 50 km lang en loopt dood, dus 50 heen en 50 terug.
Boven op een top stoppen we om 13.00 uur bij een restaurant met een pracht uitzicht en aangezien de keuken nog dicht is eten we onze eigen dingetjes, op de parkeerplaats.
De tocht is echt de moeite waard zowel heen als ook terug, door de kloof slingert de weg op en af waarbij het wegdek afwisselend redelijk tot slecht is, door dorpjes, langs dieptes tot wel 40 a 50 meter, veel te smalle wegen met overhangende rotsen langs de rivier, grotwoningen, zeer stijle hellingen soms ook met sneeuw, landbouwterrassen in het midden en de rivier aan de buitenkant maar ook omgedraaid. Veel zwaaiende kinderen en soms steken ook volwassenen een hand op.

Na 50 km komen we in een dorp waar Lean tussen 2 huizen in een soort caféterras zien dat zijn uitzicht over de valley aanprijst.
Onze camper in de ankers en wij op het terras. Raken in gesprek met de eigenaar, voor ons een jonge man begin 30, die het cafe pas een jaar heeft en er al kamers in heef gemaakt die hij na onze koffie met veel trots laat zien. En terecht dat hij trots is, zeer de moeite waard. We krijgen van hem een kaartje en hij van ons een TEN-pen.
Na dit afscheid moeten we een beetje doorrijden anders redden we het niet voor donker op de camping te zijn.
Dit lukt maar ten dele omdat er zoveel mooie en ruige gezichten te bewonderen zijn in deze kloof maar ook kinderen die we iets toestoppen in de vorm van een pen en soms ook een snoepje.
Het zijn ook die ontmoetingen die een heel diverse indruk achter laten.
Sommige zijn, of goed geinstrueerd, of al zo door de wol geverfd dat ze handig om iets kleins vragen en dan steeds meer. Mooi voorbeeld is de jongen, ik schat hem 12 jaar, die helemaal alleen op een soort pas stenen verkoopt. IN eerste instantie kopen we iets, hij vraagt om iets, wij geven een pen, hij vraag om kleding, die hebben we niet, hij vraagt om sigaretten…….. en dat gebeurt in meerdere situaties.
Nu moet ik ook zeggen dat de jongere jeugd van 4-5-6 jaar het erg leuk vindt als we stoppen en hun een snoepje geven, waarbij ik het gevoel van prins carnaval of sinterklaas wel stevig moet onderdrukken!
Voor Lean komt er een zeer emotioneel moment met een jongen van een jaar of 5 die in een van de rotswoningen woont. Plotseling staat hij naast onze camper, als we in een onherbergzaam stuk een prachtig vergezicht proberen vast te leggen. Hij is haveloos gekleed in een versleten truitje met een t-shirt erover en iets van dank-u stamelt als we hem ook een kleinigheid geven.
Mijn co-pilote neemt zich dan ook voor bij het volgende bezoek aan Marokko kinderkleding mee te nemen.

Nog een mooi moment van contact is er vandaag in de valley als deze zich dusdanig vernauwd en de wanden dusdanig overhangen dat er maar net 2 smalle weg helftjes tussen passen. Op onze terugweg komt er net een vrachtwagen aanrijden. Hij zet achteruit terug maar een wat breder stuk en met open ramen manoeuvreren we langs elkaar. In het voorbij gaan geven we elkaar snel een hand, en bedanken hem, waarna we achter ons het “c’est rien” horen. Weer een mooi en warm moment van contact en hulpvaardigheid.

Het is bijna 19.00 uur en in het half donker komen we op onze nachtplek aan waar we door een ongeruste Jelle worden opgevangen.
We zijn helemaal vergeten te bellen als onze aankomt later dan 18.00 zou zijn en omdat we zijn belletje niet hebben beantwoord levert dat natuurlijk heel wat onrust op, begrijpelijk.
Nu hebben we tussen 18.00 en 19.00 uur wel 2 belletjes gehad en dat was 1 uit Stockholm en 1 uit Berlijn en dan ook nog van 2 verschillende nummers, daarom besloten we ze niet te beantwoorden.
Lang verhaal kort, we excuseren ons heel oprecht en het zal vanzelfsprekend niet meer voorkomen.
We naar onze parkeerplaats geloodst, camping is beetje klein, net een blokkendoos, maar ach het is voor 1 nacht en nu is het zo donker dat het niet eens meer opvalt :-).
Ik installeer de camper, Lean swingt in de keuken de pannen dat het een lieve lust is en na Esch een sanitaire stop te hebben gegeven duik ik internet op, bij de receptie, om te kijken hoe het thuisfront het maakt.
Die krijg ik aan de lijn en daar is alles “wel”. Ons triootje met aanhang heeft zich verzameld bij Minou en Luciano en eten en drinken hun de oren van de kop. Dat er al een fles wijn om zeep is, komt het gesprek ten goedE, men is zeer jolig.
Na in de camper gegeten te hebben heeft Lean ook nog even contact met onze 3 musketiers en dan is het 21.00 uur en tijd om deze voor ons bijzondere dag af te sluiten.

saluti