zondag 25 februari 2018 (Merzouga naar Midelt)

Na een heerlijke nachtrust, de Dromedaris-rit en klim naar die hoge Sahara-duin gisteravond had dus toch meer gevergd dan verwacht.
Vanmorgen was er een windstil en strak blauw bedje voor de opkomende zon. Wie zou daar nu niet graag in opgaan!?!
Maar voor ons is het opstaan met een beetje pijn, de fransen hebben daar een mooie uitdrukking voor: "partir c’est mourir un peu” oftewel: afscheid nemen is een beetje sterven en eerlijk gezegd voelt het ook zo.
Dit is gewoon een goddelijk plekje, zeg maar Domburg in het kwadraat.
Stil, rustig, schoon en vooral met al die exotische types (drommies met hun getulbande begeleider) die op gezette tijden langs kwamen, waar we graag langer zouden zijn gebleven.
Tja, aan alle mooie liedjes komt een eind.
Terwijl Lean de camper en zichzelf een schoonheidsbehandeling geeft, ben ik met Esch nog een keer die enorme zandbak in gelopen en heb met een portie omgedraaide heimwee op zak, ons verblijf met een wandeling over 5 duinrijen verlengd. maar ook daar kwam een eind aan en toen was het instappen en wegrijden, op naar nieuwe horizonten, nieuwe kennismakingen, nieuwe uitdagingen.
In dit fantastische decor: die vlakte met zwart-paars-blauwe-rode bergen rondom, die wolkenloze blauwe hemel, dat prettige zonnetje en die 20 graden dat is een sprookje op zich, daar heb je geen Alladin, Ali Baba of Sherazade voor nodig.
Onze camper is dat vliegende tapijt en we kijken naar deze wonderlijke omgeving, die verandert van kleur en gestalte naarmate we steeds dichterbij het Atlas-gebergte komen van vlak naar heuvels en dan bergachtig.
De langste helling voert naar een soort plateau-pas met een groot parkeerterrein dat een prachtig uitzicht biedt over de oase-kloof van wel 20 km achter ons waarin, naar men zegt, 1 miljoen palmen staan.
Op dat hoge punt ontbijten we op de parkeerplaats in het zonnetje en genieten van de kleuren, ondergaan de stilte en beleven de diepte.
Hier schieten woorden tekort en dat maakt je stil.
De cafe-o-lait van de horecabaas is bijna net zo goed als de view en dan schiet me iets te binnen: best things in life are for free.

On route kijken we uit naar een warm water geiser die hier ergens in dit landschap zijn best staat te doen. De Fransen hebben indertijd naar water geboord en zijn daarbij op een thermale bron gestoten. We zoeken, speuren, spieden maar nergens een fontein te zien. Wel een bordje dat ons naar een "source naturel" brengt waar een camping en winkeltjes bij staan. We stappen uit en volgen de waterloop waarlangs een lapjesdeken van mini-akkertjes liggen omzoomd door palmen . In een doorwaadbare plaats staat de vrouwelijke helft van de bevolking in de openlucht de was te doen. Ja je leest het goed: in de openlucht, niks wasmachine, droger enz gewoon in de rivier op stenen en met stokken bewerken om het spul schoon te krijgen. Dan op het land uitleggen om te drogen. We stoppen onze ontdekkingstocht omdat men hier erg ontwijkend is naar toeristen, zeker met fototoestellen. Lean zal als vrouw minder snel storen, denken we, en loopt met Esch even door. Ik trek ondertussen mijn oranje trui uit omdat het zwarte shirt dat eronder zit minder snel opval. Door het struikgewas, waarachter ik zit, maak ik snel een paar foto’s.
Tevreden deze "wasserette naturel" niet vestoord te hebben, komen we een groepje meisjes tegen van een jaar of 14 onder begeleiding. Ze zien Leanne en mij en beginnen voorzichtig een gesprek, deels frans en deels engels.
Als ze merken dat we het leuk vinden vragen ze ons eerst om met Esch op de foto te mogen en daarna worden Leanne en ook ik op selfies uitgenodigd.
Tussen hen voel ik me een beetje als een loslopende toeristische attractie op leeftijd :-).
Als een van de meisjes mij als “hansome” betiteld vinden we het tijd worden om afscheid te nemen en terug te keren naar ons campertje. We gaan nog “even" thee drinken bij de cafebaas tegenover de parkeerplek. Hij was zo vriendelijk ons bij aankomst alle aantrekkelijke plekjes op te sommen en ons te waarschuwen voor de verkopers aan de bron, daarbij bood hij aan op onze camper te letten!
We landen op het terras en drinken mint-thee met een frans koppel uit de Bretagne en voeren een beetje small-talk zover ons frans dat toelaat (Lean komt heel ver, ik luister en zeg zo nu en dan ook iets zinnigs, tenminste….)
Ergens bij het 2e kopje, sluit een engels koppel aan, Nicole en John, heel aardig en als het franse koppel naar elders vertrekt vertellen we over en weer wat we doen, waar vandaan komen en naar toegaan.
Het blijkt dat John 74 is en Nicole 59, ze beiden al 15 jaar lang, elk jaar, 2 maanden ergens een tandemfietstocht maken. Ze zijn al in India en Australië geweest, en nu dus in Marokko.
Heel inspirerend!
We maken een foto van hen met hun tandem en beloven deze via email op te sturen.

Terug op weg rijden we naar een super markt, pinnen nog wat dirhams en via een pas met een giga rij besneeuwde bergtoppen wordt uiteindelijk onze camping bereikt en is het 17.15 uur.
Net op tijd om water te tanken, camper te plaatsen en douchen voordat we om 18.30 aan tafel gaan.
Dinertje met Heleen en Roel, Harrie en Jose verloopt geanimeerd en smaakt voortreffelijk.
Rond 21.30 zoeken we ons slaapplekje op, Esch krijgt zijn loopevenrondbeurt, Leanne duikt zich verkneukelend tussen de verse lakens en ik tik nog even het dagverslag.

en de rest, de rest …..zien we morgen weer!