maandag 5 februari 2018

Gisteravond ben ik heerlijk in slaapgevallen met muziek van Ludovico Einaudi en werd uit deze slaap wakker gerammeld om 01.00 uur door een giga gekletter op het camperdak: regen dus, en wat voor een stortbui, die heeft zich gewassen !! en onze camper nu ook.
Lean is zo wakker dat ze maar is gaan lezen en helaas heeft dit spannende boek haar nachtrust een stukje ingekort.
Na nog wat nachtelijk getrommel op het camperdak en tegen de ramen worden we (ik tenminste) om 0730 wakker.
Omdat we om 0930 met het volgende busreisje meegaan, wordt het nu dus tijd om op te staan om al onze ochtendrituelen nog af te werken.

Oualidia staat vandaag op het programma, een van origine visserstadje met een heel aantrekkelijke oude medina (binnenstad).
Jelle is vandaag naast organisator ook gids en met witte cap en paraplu (er wordt regen verwacht) gaat hij ons voor, uitleg gevend over haven, visafslag, vestingwerken, houtsnijwerk, argan-olie en nog veel meer wetenswaardigheden.
Rond 11.30 uur is hij (Jelle) aan het eind van zijn latijn en wordt de stad overgeleverd aan de strooptocht van onze groep.
De Medina is te vergelijken met de toeristische trekpleister-stadjes in ons land, neem bv Maastricht alleen is dit qua souvenirs een heel leuke mix van streek en lokaal handwerk tot “massa” tot one-of-a-kind de lol zit hem er in aan de ene kant in om iets als herinnering mee te nemen en aan de andere kant om afdingen, het handelen.
Verbazingwekkend is de verscheidenheid in interesse, welke dingen onze groepsleden kopen, maar ook hoe men denkt over waarde en prijzen en gunnen!
Mooie dingen die ik vandaag heb gehoord:

Ik handwerk zelf heel graag en toen ik deze ketting zag liggen met z;n geborduurde kralen en de prijs hoorde: 100 dirham (10 euro) vond ik het niet gepast om af te dingen, zoveel werk en dan voor zo weinig geld, ik heb het gewoon betaald (Heleen)

Ik wist dat ik 1/3e moest bieden van de prijs die de handwerker vroeg en nadat we elkaar halverwege het verschil zijn tegengekomen ben ik blij maar heb nu toch ook wel een vreemd onbehaaglijk gevoel (Lean)

Om 12.00 uur werd onze handelsdrift even onderbroken en afgekoeld door een stevige regenbui.
Gelukkig zijn er ook cafeetjes in de Medina en zijn we een soort Reggae-bar in gedoken waar koffie en thee werd geserveerd door een vlotte Bob Marley fan die achteraf een beetje met zijn Marokaanse klompen door de prijzen banjerde: 20 dirham voor een kopje koffie zijn bijna nederlandse prijzen maar oké, weer eens geleerd van te voren te vragen.

Toen werd het onze tijd (Leanne in ik), we zijn eerst een zaakje in gedoken die naar ons idee authentieke spullen verkocht en hebben daar een dik half uur over gedaan om een oude cederhouten couscousschaal te kopen.
Vraagprijs was 2100 dirham en we hebben hem voor 700 gekocht.
Na wat struinwerk door al die straatjes kwamen we op een alleraardigst binnenpleintje met in een onooglijk hoekje een ateliertje van een houtbewerker, lees: kistjes, dienbladen lijsten versieren door ze in te leggen met citroenhout, kamelenbot etc.
Daar hebben we geboden op een dienblaadje en van 600 dirham het uiteindelijk voor 300 gekocht.

Omdat we bang waren door te gaan met dit handelssucces, we aan de ene kant het brutonationaalproduct op de handelsbalans van Marokko maar ook van Nederland totaal zouden verstoren. Aan de andere kant onze dierbaren in nederland moesten vragen een 2e hypotheek af te sluiten, zijn we via de vismarkt, waar we van onze laatste dirhams een maaltje garnalen en scampi’s hebben gekocht en met onze buit door de al gereedstaande busjes naar de camping gebracht.

De middag verloopt redelijk gelijkvormig: Eerst Esch natuurlijk hartverscheurend begroeten en daarna de buit nog eens bewonderen en opbergen, lunchke maken en wegwerken, zonnetje pakken, dutje doen want zo’n ochtend luisteren naar een rondleiding, een aanvalsplan maken en al die handelaren de stuipen op het lijf jagen is hendig vermoeiend. Toen we weer een beetje op krachten waren met Esch een ommetje gemaakt, de camper verzorgt, foto’s bekeken. Lean aangespoord eindelijke eens te gaan koken. Daarop aansluitend haar kookproduct (garnalen-scampi’s-salade-toetje) de wereld uitgeholpen te hebben, mijn keukenprinsesje naar bed gebracht zit ik nu in mijn mohammedaanse gebedsjurk dit verslag te typen terwijl er uit de rechterachterhoek van de camper een gestaag geronk te horen is. Jaaaaaa jullie lezen het goed zo’n rondreis in Marokko is niet echt vakantie!!!

fijne nacht allemaal.