donderdag 1 februari 2018

Vanmorgen wakker geworden door een heftige plensbui en vanuit onze hoogsits-slaapplek zien we donkere regenwolken en hordes vogels aan ons voorbij trekken. Komt goed uit dat mindere weer, we verkassen 85 km zuidelijker, de kustlijn volgend naar een camperplek zonder faciliteiten bij Oualidia.
Bij de briefing werd aangegeven dat er landinwaarts een Kashba is. Een soort historisch vestingstadje, het is er mooi en qua kilometers het dubbele, dus 85 landinwaarts en dan weer 85 naar onze volgende standplaats terwijl het wegdek zeer matig is.
Leanne en ik besluiten bij het ontbijt de Kashba te gaan bezoeken en te ondergaan wat “matig wegdek” is.
Het weer is prima voor een reisdag, wisselend bewolkt en verder droog.
Camper wordt reisklaar gemaakt en we pikken nog even het stukje campergeluk mee van Vera en Dianna waar de motor niet wil aanspringen, de verzamelde techneuten in de groep vrezen dat het de startmotor is en achteraf gelukkig alleen maar een nieuwe accu nodig.

Nu wij de weg op, langs de supermarche, en dan landinwaarts.
De eerste 40 km vallen mee, enkelbaansweg maar goed asfalt en breed genoeg, wij genieten van de landelijkheid en hilarisch is Leannes opmerking: het lijkt op landschap bij ons, ja mee eens, qua glooiingen wel maar taferelen en vervuiling nee, niet echt :-).

Na 40 km wordt de weg smaller en de asfalt aan de zijkant zo rafelig dat je het beste in het midden van de weg kunt rijden, inmiddels schudt en bompt onze camper zodanig dat van de 100 km als snelheidslimiet er nauwelijks 70 overblijven.

20 km verder is de asfalt zo smal geworden dat er links en rechts een karrenspoor in de berm is ontstaan, want je moet wat als er tegenliggers zijn, en die zijn er genoeg!
De weg slingert door het landschap en we komen in stadjes en dorpjes, die qua tijdsbeeld doen denken aan de depressie jaren 20-30 Amerika.
Veel groezelige mensen, voornamelijk mannen die ergens rond hangen, te voet, op een fiets, met paardje/ezel en wagen onderweg zijn, schamel gekleed, bij kleine werkplaatsjes met meerdere aan kleine klusjes bezig zijn.

Inmiddels manoeuvreer ik de camper steeds vakkundiger over het asfalt om de gaten en major bobbels, deels middenop en deels met 2 wielen op in de berm rijdend als er tegenliggers zijn.
Die tegenliggers is een mooie ervaring.
Aan het rijgedrag kun je zien wat voor vlees je in de kuip hebt;
agressie in het midden van de weg rijden, op afstand al een beetje ruimte maken, snelheid verminderen om elkaar ruimte gunnend te kunnen passeren, mannen die ongeïnteresseerd voor zich uit staren en met niet verminderen snelheid je geen blik waardig achten, mannen die het waarderen dat je hun de ruimte geeft (vooral vrachtwagenchauffeurs) hun hand op hun borst leggen en dan een hand opsteken als dank-groet.

Ergens is leanne mijn defensieve rijstijl een beetje zat en zegt dat ik me niet zo weg moet laten drukken. Dat de ik 1 keer en zie de wagen langs me doorscheuren met nauwelijks 20 cm ruimte tussen zijn buitenspiegel en onze zijkant, waarop ik zeg dat voorzichtigheid de moeder van de porseleinwinkel is, dat de inheemse bevolking 2 enorme voordelen heeft: hun taal en de tijd en dat wij echt niet in een soort botsing terug willen komen.
Dus buig ik als het spreekwoordelijke Japanse riet dat in een storm niet breekt.

10 km voor de Kashba is de weg zo godsgruwelijk slecht dat het niet meer uitmaakt waar je rijdt er altijd maar 15 km/u aan snelheid over is en je dan nog de achteruitkijkspiegel in de gaten houdt om losse onderdelen mee te kunnen nemen. De camper wordt zo door elkaar geschud dat ik echt alles hoor rammelen in de kastjes.

En dan is er de Kashba
de buitenmuren zijn mooi, historisch, als een trotse oude dame, de tand des tijds is te zien maar past op een aantrekkelijke manier bij haar en we gaan haar nader bekijken, haar verhaal te horen.
Het is een prachtig stukje natuur, je kijkt uit over mooi, glooiend,hoog heuvelland, in de splitsing van een rivier waarvan de oevers gebruikt worden voor citroenteelt en het is er oorverdovend stil.

De Kashba wordt “bewaakt” door een Marokkaanse man in blauw uniform die buiten de poort op het stoepje zit in het zonnetje, van iedere toerist 10 dirham vraagt en als hij zin heeft meeloopt om tekst en uitleg te geven.
Binnen de muren is de Kashba schrikbarend vervallen. Er zijn nog wat bouwsels die herinneren aan bepaalde functies, moskee, gevangenis maar dat is zo minimaal en in zo’n slechte staat dat je je afvraagt wat er nog staat over 10 jaar als er niets aan wordt gedaan, maar dat geldt ook voor het hele wegnetwerk er naar toe.

Buiten gaan we eerst genieten van de omgeving, de stilte, onze lunchke en aanvaarden de weg naar onze camperplek bij Oualidia.
Graag waren wbij de Kashba blijven overnachten, wat een schitterende, heerlijk stille plek.
Als je tot rust wil komen dan kan dat daar.

De weg terug is in eerste instantie 40 km : slecht hobbelig, de laatste 40 gaan deels over autosnelweg en redelijke te berijden asfalt.
Rond 18.30 komen we op de camperplek aan, Leanne is energetisch-dood, kookt nog en we drinken een alcoholisch drankje met daarop de heerlijke maaltijd en ik ervaar dat ik nog net voldoende “spriet” over heb voor de afwas en dan lekker in mijn bedje kruip.

We’ll be back!!!