vrijdag 19 januari 2018................

vrijdag 19 januari 2018…………………
tatatataaaaaaaa
en dan is de dag aangebroken waarnaar we een half jaar lang hebben uitgekeken.
Ik heb in ieder geval echt wel bagger geslapen.
Na Lean de hele week uit de lucht te hebben geplukt (ze stuiterde echt alle kanten op) hebben uiteindelijk ook mij de laatste voorbereidingskriebels ingehaald. Na een uurtje of 4 slaap, wakker geworden en gebleven door echt alles nog een keer na te gaan…….hebben we aan alles gedacht……….moet er nog iets gebeuren………..niet een kleinigheid vergeten……..iets echt belangrijks……hadden we iets niet beter op een andere manier gedaan…...

eindelijk gaat om 0530 de verlossende wekker
Tijd om op te staan voor mijn laatste voorvakantievrijdagochtenddienst
om 0630 moet de poort open en alle TEN bewegingslustigen de ruimte geven op de TEN vloer.

Nog een keer onder de eigen vertrouwde huisdouche
Nog een keer het TENpekske aan
Nog een keer naar de molenveldweg 18 in Meerssen

en hup daar gaan we dan
de laatste dienst is begonnen
het rooster staat vol van 07.00 tot 13.00 uur dus vervelen is er niet bij,
zelden trouwens, en dan schiet de tijd ook lekker op

Ik krijg veel leuke en lieve vakantiewensen
veel plezier
wat een onderneming
kom je goed terug
geniet ervan
jullie hebben het verdiend

ge wel dig!!

en inderdaad voor ik het weet is het 12.30 uur,
Lean is al klaar en begint iedereen aufwiederschnitzel te wensen,
ik moet nog even door.
En dan, midden in een evaluatie gaat de halbel: 13.00 uur!!!!
tatatataaaaaaaa………

alle papierkraam afhandelen
Pim komt naar beneden en vraagt of ik ze nog allemaal op d’r chrisboom heb,
hup weg met die papieren, daar is straks tijd voor, jij moet nu weg.
Ik teas hem een beetje door toch nog snel wat restjes weg te werken,
dat gaat goed tot de laatste conconitest
nee, liggen laten, en NU inpakken

schoenen wissel, jas aan, sjaal om en dan de trap op,
op het bordesje nog even een laatste blik naar de vloer en wens iedereen een fijne training, afscheid van de collega’s Mickey en Pim gedag en dan de laan uit naar huis.

Leanne staat in vakantietenue nog wat bladeren op te vegen, ik vul de watertank, kleed me om en dan is het afscheid nemen van opa.
Hij geeft aan dat kussen levensgevaarlijk is met zijn verkoudheid maar Esch krijgt een dusdanig stormachtig afscheid dat opa bijna een volmaakte achterwaartse salto maakt over zijn rollator.
Het gaat nog net goed…….
15.02 we rollen van de oprit af……
wauw dat is nog nooit gelukt, we worden echt goed!!

Nu heb ik me echt oprecht een half jaar lang afgevraagd wat het gevoel zou zijn als we in onze nieuwe camper Genzon af zouden rijden richting Marokko.
Helaas was ik een beetje te moe om daar gevoelsmatig een echte circusvoorstelling van te kunnen maken.
In mijn hoofd wist ik dat het speciaal was, voelde nog niet zo, dat kump wahl :-).

We draaien richting Born, Minou kon niet komen uitzwaaien, onze Florence Nightingale verzorgde een erg grieperig Matteo en Rafaelle.

In Born is huisjeweltevree in diepe rust
Nina, Vito en Raff houden de wacht terwijl Luciano, Minou en Mattje een bosperceel kaal maken. Halverwege stoppen ze daarmee en in een heerlijk door houtvuur verwarmde woonkamer drinken we samen gezellig thee en krijgen nog een cadeautje van Jolie (gebonden versie verslagmails zomertrail 2017)

16.00 uur thee op, in de camper, tomtom instellen richting Reims
en hup daar gaan we dan…………..
tatastataaaaaa Marokko here we come!!!!

Het weer is januar-like.
Nat, buiig, met mooie strakke donkere wolkpartijen. Tegen de avond worden we getrakteerd op vuilgeel avondlicht van een waterige laagstaande zon die onder de wolken door de nat glimmende frans Ardennen beschijnt met zijn schitterende glooiingen waarover dat asfaltlint dat wij volgen, zich uitrolt naar de dalen aan de horizon.

Buiten de uiterst noodzakelijke pee-pauze, de versterking van de inwendige mens (soppa en pasta di mama leanne), is er weinig interessants te melden.
We besluiten de camperplek van Reims rechts le laten liggen (recensies zijn niet echt aantrekkelijk) en rijden door naar een klein pleatske Saint Imoges onze waar we onze camper voor de nacht parkeren op 2 parkeerplekken omdat we de camperplekken niet kunnen vinden.

Bij het uitlaten van Esch is het supersonisch stil. Totaal geen levende ziel te zien. Geen mens, hond, kat of vogel waagt zich in dit nachtelijke openbaar. En wij zijn op een parkeerplaatje voor een ienie mini kerkje met een ienie mini kerkhofje terecht gekomen dat met een mooi zilveren klokgeluid 22.00 uur slaat: tijd om de warmte van de camper op te zoeken.

Na een lauwe limoncello duikt Leanne plat en ik tik dit verslag nog en ga dan ook onder dekbed en slaapzak op mijn pleatske.
Zo de kop is er af, wel te rusten allemaal.