maandag 12 februari 2018

Vanmorgen beetje onbestendig wakker geworden.
Nee aan het werk ligt het niet en aan de reis ook niet, denk ik, vandaag trekken we door naar het Atlasgebergte en voert de reis over de hoogste pas van Noord Afrika.
Esch heeft een nieuwe gewoonte ontwikkeld, telkens als je naar het toilet gaat komt hij staart-zwiepend naar je toe en omdat het gangpaadje en deur binnen de reikwijdte van zijn staartje zitten klinkt dat redelijk ritmisch en hoe enthousiaster ze is hoe ritmischer daarbij naar de ochtend toe wordt ze steeds blijer, dus vul maar in dat we geen wekker nodig hebben.

Lean gaat met Esch uit en komt terug met de mededeling dat er al een camper voor de poort staat (die nog gesloten is) om te beginnen aan de 205 km die 7 uur gaan duren.
Wij starten vandaag dus ook maar eerder en brengen het nodige in gereedheid. Bedden opruimen, toilet schoonmaken, stroomkabel inhalen en afvalwatertank legen zijn snel gebeurt.
Plotseling een noodkreet uit de camper, ik kijken, lopen er een 6 tal dikke druppels langs de rechter binnenkant op het zitkussen.
NU hadden we al een dikke vochtplek een paar dagen eerder en die heb ik, dacht ik gestopt met ducktape van buiten af. Maar dit is “weer” iets anders lijkt het. Wat intensiever speurwerk levert op dat er behoorlijk wat vocht tegen de binnenkant van het camperdak en boven het hefbed zit.
Foto’s worden gemaakt en Rennies zijn gelukkig niet nodig (wrijven helpt om de druppels weg te krijgen:-)) en de blogs van de laatste 2 dagen die Leanne gecontroleerd heeft op fatsoenlijk en leesbaar nedelands gedurende de koffie kunnen internet op.
En dan zijn we weg, als eersten, om 08,05 nog wel.
In een stralend weertje richting het gebergte rijdend is het nu al genieten van de mooie besneeuwde bergtoppen die achter Marrakech op ons liggen te wachten.

Buiten wat vreemde acties van medeweggebruikers die op zo’n tempo worden uitgevoerd dat als je oplet je ze ziet aankomen, gebeuren er weinig shocking dingen en het verkeer wordt steeds minder naarmate we verder van Marrakech af rijden.

Na 1,5 uur lekker kachelen is vlak over gegaan in heuvelachtig en plots zitten we in "berg-op”,
Een mooi ruim opgezet en netjes uitziend tankstation nodigt uit voor de eerste stop en de rest van ons ontbijt. Dit gebeurt zittend buitenscampers (ja er worden heel wat nederlandse uitdrukkingen aangepast in dit blog :-)) in een lekker zonnetje.
Ons ontbijt is half weg en daar krijgen we bezoek van een paar van onze medereizigers: Harrie en Jose, Roel en Heleen, Wietse en Yolanda draaien onze stopplek op en parkeren in het rondom.
Na wat enthousiaste mededelingen over en weer is het tijd om te gaan, Syjick vertelt dat het nog 40 km naar de top is, met dit tempo 45 min rijden dus.

Grappig is, dat er ergens voor de laatste beklimming een parkeerplaats is met behoorlijk wat rijdend veegmateriaal in de vorm van sneeuwschuivers enz.
Een paar meter verder een slagboom met de mededeling dat de pas geopend is en meteen achter de slagboom verandert de tot nu toe goede asfaltweg in een natte modderige grindpoel: welkom op de pasweg of is het weg-pasweg?!?

De weg-kwaliteit blijft “verrassend” wisselvallig, stukken heel goed afgewisseld met stukken waar druk gewerkt wordt, alleen niet nu, er staat veel wegenbouwmateriaal verder is er geen actieve ziel te zien.
En deze werk-in-uitvoering-stukken zijn dan ook meteen erbarmelijk slecht: gewoon een bouwput met modder-kuilen-water-grind dus glibberen en glijen en vooral rustig om de poelen en kuilen sturen en waar het niet anders kan de wielen rustig in en weer rustig uit laten lopen.
Daarbij hebben we heel wat compagnie op deze TOP-off-road. Er wordt nl veel heen en weer gereden door heel wat Toyota 4x4s die deze weg speciaal als toeristische attractie berijden en je kunt je voorstellen dat DE toerist het niet echt spectaculair vindt om 20 km bergop achter een camper aan te sukkelen maar het liefst iets “gevaarlijks” wil meemaken, dus worden we op de meeste onmogelijke stukken hotseknotse weg toch ingehaald en vaak moeten tegenliggers inhouden omdat het anders toch ruimschoots niet goed zou gaan.
Maar rustig aan en voorzicht als de moeder van de porseleinkast met een paar mooie stops, halen we de top die buiten een 10-tal stalletjes met het bekende aardewerk, net iets te fel geverfde fossielen, stenen kamelen en andere prullaria, leeg is.
We hebben de camperdeur nog niet vast of we worden al echt belaagd door de mennekes die bij de stalletjes horen. Eerst bieden ze wat te koop aan, dat we beleeft afslaan, dan wordt er gebedeld om pennen, regenjassen en telefoons dat het een lieve lust is. Nu moet ik zeggen dat ik daar goed mee om kan gaan en mijn nee in combi met negeren en gewoon weglopen werkt prima. Alleen Leanne heeft iets te veel last van medelijden en laat zich verleiden om iets te kopen (jaaaahaa een stenen kameel, en wat voor een) en deelt pennen uit. En dan is het hek van de dam ze wordt nu echt gestalkt, achterna gezeten en voelt zich bedreigd. Waarop mijn hulp wordt ingeroepen en haar op sleeptouw neem verder de weg op naar de vergezichten en even weg van die vervelende verkoop-str….vliegen.

Dan moeten we nog terug naar de camper en dat betekent haast letterlijk langs die opdringende mennekes worstelen en we redden het, zei het dat ik nog snel een fel gekleurd sjaaltje koop voor 4 euro en dan snel de deur dichttrek. Je moet hier geen last hebben van fatsoensnormen want dan ben je echt de klos!!
Leanne heeft de komende 20 km nog last van een dik onbehaaglijk gevoel en we spreken dan ook af wat zij bij de volgende gelegenheid moet doen om herhaling te voorkomen.

En dan is het aandacht hebben voor een fantastisch mooi landschap. en rijden iets omlaag naar een soort plateau waar 30 km verderop onze camperplaats ligt voor de komende nacht.

Onderweg stoppen we nog een paar keer om het landschap te bewonderen en passeren een aantal medereizgers.
Na aankomst krijgen we een leuk plekje en na water ingenomen, een tajine besteld en met de groep thee gedronken te hebben, is het tijd om Esch eens goed uit te laten.
Dit gebeurt in het oase achtige terrein achter onze kampeerplaats waar eens, goed zichtbaar, een soort boomgaard was en nu behoorlijk verpieterd is.
Het is er heel erg mooi met bloeiende amandelbloesem op diverse bomen, de purper-rode bergen met besneeuwde toppen op de achtergrond en met her en der palmbomen die het landschap een apart exotisch tintje geven.

Na de douche met heel lekker warm water en zeer exotisch in zijn eenvoud (bamboe-plafond en super de lux verlichting “installatie”!!)
Is het trainirngspak-pyama aan en Tajine halen, tenminste, ik dacht een afhaal besteld te hebben. Toen ik echter in het restaurant-ding kwam stond er heel idyllisch een tafeltje voor 2 gedekt en een enthousiaste stuitende marokkaan die ik onmogelijk teleur kon stellen met “afhaal”.
Dus terug naar de camper Leanne in een dikke jas en sjaal en ik mijn gewatteerd jasje aangeschoten (want verwarming is er niet in ons “restaurantje”) en terug genieten naar diner-voor-2 ala Atlas.

Na een uurtje terug en na de warme jus, plat, want het was een enerverende dag die heel wat gevergd heeft, heb ik wel gemerkt :-)

arrividerci