dinsdag 30 januari 2018

jahaaahaaaaa (tarzanschreeuw)
we worden wakker in ons 2 persoons (boom)bed hoog in de camper en kijken uit over ons rijk: Esch die staat te dansen onder aan de ladder en kledingstukken die van jou of mij kunnen zijn :-) sorry Guus Meevis maar een BH haal je er zo uit en de grootte en vorm van de slips kun je toch echt wel zien wat van wie is…..

Het was koud vannacht bericht Esch die een beetje rillerig is. Ze vraagt of ze asiel kan krijgen in ons hoogbedje en Leanne die natuurlijk als eerste overstag gaat dat weer dankend wordt aangenomen door onze Italiaanse poedel door meteen iedereen een wasbeurt te geven (jaja ook in Italie geldt voor-wat-hoort-wat) en dan meteen in de plooien van het dekbed onze warmte opzoekt dat meteen wordt gevolgd door een diepe zucht van welbehagen………..honden……….net mensen!

Na ons kopje ochtend koffie camper opruimen, toilet schoonmaken, Esch uitlaten, afval wegbrengen, grijswater aftappen en schoonwater bijvullen en daar gaan we dan op naar El Jadida (marokaans: de nieuwe)
Leanne heeft inmiddels via internet een gesprek met thuis gehad; mam is thuis maar behoeft nog veel zorg die nu op de schouders van haar zusjes rust.
Het eerste stukje rijden wordt ingevuld met haar verhaal en ik probeer de spanning hierover een beetje om te buigen met “laat het los je kunt er nu niets aan doen” en “ Marij en Monique zeiden al dat je van je reis moet proberen te genieten”.
Ondertussen zijn we bij de Peage (het tolhuisje van de autoweg) aangekomen en worden we geacht 21 dirham te betalen. Probleem alleen is: waar is de portemonnee gebleven, diverse plekjes worden in ijltempo doorzocht en iedereen die als eens in deze situatie heeft gezeten weet: maar levert nul op.
Inmiddels zijn wij eerste auto in een heerlijke file geworden, het geld vinden we niet, onze creditcard en bankpas accepteren de tolpoort bediende niet een aantal wachtende =n achter ons beginnen nu een huisorkest maar dan zonder dirigent. De topwachter vindt het allemaal amusant en roept naar het toeterende zootje ongeregeld achter ons: il n’est pas de argent, wat zoveel betekend als hij is een armoedzaaier :-).
Ondertussen is de reddende engel achter ons in het geweer gekomen. Andre en Monica staan nl in hun camper direct achter ons en hebben in de gaten welk bedrijf in dit klein feuilleton zich afspeelt, ook dat wij onze tekst kwijt zijn en souffleren door nu ongevraagd te hulp te schieten met 50 dirham, we krijgen het wisselgeld en rijden heeeeel snel door de poort naar een stukje te parkeren autosnelweg meteen achter een vrachtwagen die er al met pech staat.
Het eerste wat ik pak is mijn rugzak en zie wat ik meteen grijp: het kleine zwarte beursje, ja het heeft er de hele tijd gelegen maar in mijn haast heb ik er gewoon overheen gekeken, gegrepen, you name it, en wie dit bekend voorkomt weet hoe plezierig je, je dan voelt.

Met een mengeling van opgelucht bezwaard en vervelend gevoel vervolgen we onze autoweg even laten en leggen een 50 km af zonder verder vervelende bijzonderheden.

Na 50 km schijnt het zonnetje lekker, het landschap is minder druk met mensen, krotten en vervuiling en zien we meer mooie looiend landbouw en weidegronden, schaapskudden met dito herders en kinderen die een of meerdere koeien hoeden.
Wij zijn onze portie stress ook kwijt en besluiten om ons meer in de coleur local te dompelen. Dus weg van de autostrada en op naar de route national de door de dorpen heengaat.
Meteen in het eerste dorp worden we getrakteerd op een stukje onvervalste Marokkaanse werkelijkheid: de taal. Ik moet zeggen dat ik de anwb borden meteen ben gaan waarderen want er valt aan deze richtingaanwijzers in het Marokkaans geen touw aan vast te knopen. Het eerste stuk rijden we dus maar op goed-Leanne-gevoel tot mijn navigatie een goed idee krijgt: gebruik sygic, een app die Dianna ons heeft aanbevolen en die via de iPhone als tomtom werkt.
En zie daar het gevoel was prima nog 50 km te gaan tot El jadida.
We hobbelen lekker over deze enkelbaans weg en genieten van de rust, de bijzondere voertuigen en het bijzondere gebruik van voertuigen (vrachtauto’s die zo hoog zijn opgestapeld dat ze precies onder een viaduct door kunnen, tjoekjtjoeks met een dakje over de bestuurder waarop 4 balen stro liggen en in het laadbakkie nog eens 4 personen vervoert worden: heel bijzonder en amusant!!)
We bereken El Jadida rond het middag uur, rijden naar de camping en krijgen een plekje voor onze camper de komende 1,5 dag/2 overnachtingen.
De middag wordt gevuld met installeren, wasje doen, Esch uitlaten op het strand met Henk en Jannie en de briefing van de hele groep over bezienswaardigheden en planning de komende dagen.

Na de briefing valt het woord: avondeten en sluiten we aan bij het plan van Kick en Dorrie en Henk en Jannie om in het stadje iets eetbaars te traceren.
Rond 17.30 staan we allemaal klaar voor deze onderneming en vertrekken we naar en over het strand, de boulevard richting de cite waar diverse strandtentjes met Marokkaanse aanprijzers ons proberen binnen te krijgen. Helaas voor hen kunnen we niet echt iets aanlokkelijks op hun menu's noch in de aankleding van hun etablissementen ontdekken. Zonder uitzondering plastic tafels en stoeltjes, helemaal betegeld en tl verlichting is niet de 1000-en-1-nacht sfeer die we een beetje zoeken.
Ergens besluiten we de strandboulevard te verlaten en een wijk in te duiken.
de eerste gelegenheid met een restaurant-uithangbord gaan we in maar de uitbater schijnt niet bijzonder te kunnen koken en specialiseerde zich nu in gokken en drankjes,.
Succesvoller zijn we bij de pinautomaat waar we allemaal de gedroomde hoofdprijs uithalen.
Dorrie ontpopt zich in het nu volgende traject als onverschrokken ontdekkingsreizigster en gaat ons voor langs eettentjes waar de hanen aan het spit hangen te bruinen, binnen in een hotel-restaurant waar harde muziek en discolichten doen vermoeden dat ook bij hun de eetcultuur niet het gewenste resultaat heeft gehad. Na een stadsdeel helemaal uitgekamd te hebben komen we via eivolle straatmarkt achtige taferelen waar ondergoed, fruit, riemen, horloges, honkbalpetjes, auto-onderdelen aangeprezen worden, terug bij een bekend stukje straat. We besluiten nog even door te lopen en zien de muur van de veelgeprezen Portugeese wijk.
Een politie-duo mag zich verheugen en buigen over onze vraag: manger tipico Marocan?? Na ampel beraad wijzen ze eensgezind naar de poort in de verdedigingsmuur en wij kijken een in straatje met de bekende verkoop-aan-toeristen cultuur. Het eerste “Portugese” restaurant is dicht ?? nu?met deze drukte??, de 2e is een mix tussen fast en local food, ook niet echt iets wat we zoeken, maar de aankleding komt dichter in de ons gezocht 1000-en-1-nacht sfeer. We lopen door, schieten een van de shop-baasjes aan en deze geeft ons een keus: bij iemand thuis Marokkaans eten of naar HET Portugese restaurant in de hele buurt, en dan zijn de meningen verdeeld. De heren hebben zoiets van na lijkt ons erg leuk maar onze damesafdeling hikt een beetje aan tegen de voorgespiegelde kooktijd van 1 uur. Onze meiden besluiten te gaan kijken bij de Portugees terwijl wij, de mannen, de shopbaas, “vasthouden” wat we wel verwachten gebeurd: de meisjes zijn zo verrukt van het restaurant dat we de shopbaas hartelijk bedanken, hem 10 dirham in zijn hand stoppen en gaan kijken wat Livingston en co hebben ontdekt.
EN……..inderdaad dat mag er wezen een Andalusisch huis met patio en 3 open verdiepingen naar een dakterras dat met een glazendak overkapt is.
Sfeervol verlicht EN aangekleed: een mooie variatie op het thema 1000-en enz.
Na mijn verbazing te hebben geprobeerd te vangen in foto’s, zit ik aan met de rest van het gezelschap en wordt het menu gepresenteerd en de bijbehorende kosten.
We maken een keuze en laten het nu ontspannen over ons heen komen: we genieten met volle teugen van een goed diner een heerlijke gesprekken met onze tafelpartners.

De terugtocht wordt aanvaard, deels onderstreept met balorige opmerkingen en deels met echte verbazing. Wat doen die jonge kids nu nog op straat? He de restaurants die eerder dicht waren zijn nu open……….rare jongens die Marokkanen.

21.30 en onze toch voor vandaag zit er op we bedanken elkaar hartelijk voor de zeer aangename avond en na het overvloedig enthousiasme van Esch in ontvangst te hebben genomen, wordt zij nog even uitgelaten en kruipen ook wij lekker in ons hoogbed, vinden onze draai in het dekbed, doen nog een poging om te lezen maar kom, ik althans, niet verder dan een poging………
welterrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr………………...