zaterdag 3 maart 2018

Nou nee Chefchaouen hebben we gisteravond niet meer gezien. Het heeft hier zo afschuwelijk hard en veel geregend dat ik echt aan Noa en zijn ark heb gedacht.

Vannacht wel goed geslapen en ergens tussen 22.00 en 07.00 moet alle water daarboven op geweest zijn. Ik vroeg me al af hoe ze al die nattigheid omhoog gekregen hebben, en of ze daar ook een factuur van WML krijgen, want dan gaat zelfs onze-lieve-heer met zijn onbeperkte middelen failliet, kan niet missen!!

Maar vanmorgen valt het me op dat er niets meer op ons camperdakkie valt, het is “stil” tot 06.00 dan start de Iman zijn brommertje en rijdt 10 minuten met wisselende toeren rondjes rond de minaret (misschien ga ik dat geluid thuis missen, wie weet.)

Bij de ochtend-koffie gooien we een blik naar buiten en het is bewolkt. Onze buurvrouw Crista verzekert: tot 12.00 uur droog tot bijna droog en daarna gaat het weer regenen, dus snel Esch zijn toilet-rondje laten maken en dan huphup de berg af Chefchaouen oftewel Smurf-city bekijken.

Waarom smurf? Simpel! Het grootste deel van de gebouwen in dit stadje zijn blauw geschilderd, tot trottoirs, zover aanwezig, zelfs sommige steegjes zelfs het wegdek.
Waar komt dit vandaan? Ik hoorde diverse theorien: blauw schijnt muggen af te stoten, ergens jaren 70 vorige eeuw schijnen een paar hippies daarmee begonnen te zijn, hebben de Marokkanen dat overgenomen EN blauw is een veel voorkomende kleur in Marokko, misschien dit toch een belangrijke symbolische-tint voor de Islam.
Totaal: erg leuk, verrassend EN pittoresk.

Onderweg naar beneden, naar de Medina, pikken we Crista en Willem, Andre en Monica, Helene en Roel op.
Uiteraard zijn er overal weer winkeltjes met hoofdzakelijk, juist ja.
We kennen het inmiddels, maar ook weer 1 die er uitspringt met iets speciaals: "Oma’s zeepjes” staat er in het frans boven de winkel. Inderdaad het is giga, je moet je voorstellen dat je een soort volwassen poppenkast inloopt met 2 verdiepinkjes waar elke cm2 bezet is met staande en hangende dingetjes: Ingepakte zeepjes, reukblokjes, geurwater, je gelooft je ogen niet. Alles, echt alles heeft deze meester geurmaker bedekt.

De taken in het geurhuisje zijn meteen top verdeelt: alle dames aan de snuif en de heren wachten op de stoep. Diverse informatie-vragende kreten van de deurwachters worden het eerste half uur netjes beantwoord. Daarna wordt het stil op de 2e verdieping, waar de meester-zeepmaker onze eega’s naar heeft “ontvoerd”. Bij de wachtenden de vraag, zijn ze zo gefascineerd, bedwelmd of heeft hij zeep van ze gemaakt?
Na nog een half uur “geduldig” wachten komt Helene als eerste naar beneden met een schitterend papieren zakje en dito oogjes en zeer enthousiast krijgen wij te horen wat er gekocht is en dit toneeltje wordt herhaald bij Crista en Leanne.
Als beloning voor ons geduld worden we getrakteerd op cafe-naar-keuze 20 meter verderop in een alleraardigst cafeetje met beeldige zithoekjes en een cafebaas met een ochtendhumeur waar je glas mee kunt snijden.
Zonder enige vorm van humor of teken van waardering, lachje, opmerking, wat dan ook, neemt hij de bestelling op, serveert en rekent af.
De koffie is net als zijn ochtendhumeur: erg heet en loei sterk, je kunt er, juist ja, glas mee snijden.

Na de koffie-break verder smurftown in..
We schuimen nog diverse blauwe straatjes, steegjes, pleintjes en hofjes af, invaseren nog een stuk of wat winkeltjes en bevrijden de plaatselijke middenstand van een jasje en een kommetje.

Inmiddels is de regen van nul-, in de drup-, en nu naar de continue-stand overgeschakeld, het is bovendien 12.00 uur dus mooi tijd om de uitgang van deze blauwe doolhof op te zoeken en dan liefst in de richting van de camping.
Dat lukt op een kleine verloping na en dat staan we in de regen weer bovenaan de berg en genieten nog een keer van dit uitzonderlijke bijna geheel blauwe uitzicht.

Het is middag tussen de campers en ik heb het initiatief genomen om het dankwoord van de groep aan de leiding te regelen.
We hebben afgesproken dat ieder een regel of 2 voorleest. Na dit op de vorige camping op papier gezet en 17x gekopieerd te hebben, wordt dit rondgedeeld en meteen geld voor ons “cadeautje” opgehaald.
Roel (van Helene) heeft de enveloppen mooie in kleur versierd met een passend item, Jannie: yoga-matjes op het strand, Jelle: de Marokkaanse poort, onze hoofdleidsman, Vera: de stepstones door de rivier bij de lemenstad, evenwicht bewaren! en Diana: zandduinen in de woestijn, ze heeft een g…gruwelijke hekel aan zand :-))
Jannie komt nog even binnenstormen met het idee om een liedje in limerick-stijl op te zetten voor vanavond, en daar maken Lean en ik samen nog snel even 4 coupletjes voor.
Om 1800 uur is het verzamelen onder het afdak bij de poort, het regent weer voor de variatie, om met taxi’s naar ons eethuisje (casa Aladin) te gaan.
De communicatie met de taxi’s verloopt niet zoals gewenst ze druppelen af en aan en steeds kunnen er maar 3 personen mee.
Bij 34 duurt het tot na 19.00 voordat we allemaal aan tafel zitten, maar we verliezen, op een enkeling na, ons gevoel voor humor niet en beginnen zelfs ballorig een paar schuine liedjes in koor te zingen.
Kick en ik worden in de voorlaatste taxi vervoert en deze man is waarlijk een kamikaze temeer ook omdat zijn wagen bij ons meteen in het APK-museum zou belanden. Elke keer als de remmen gebruikt worden maken ze het geluid van ijzer op ijzer, en bergaf is dat bijna continue. Alleen de ruitenwisser aan zijn kant maakt de ruit een beetje vochtvrij, ik kijk door een nat douchegordijn. Het licht van de koplampen is zo zwak dat je alleen 1 meter voor de auto kunt spreken van verlichting en de uitslag van de wagen in de bochten doet vermoeden dat de schokberekers het voor de eerste wereldoorlog al begeven hebben. Tel daarbij dat onze piloot gedurende het rijden voortdurend 2 mobieltjes aan het bedienen en raadplegen is, dan weet je hoe mijn tenen opgekruld zitten en met welke spanning mijn maag te dealen heeft.
Ik zit helaas voorin en op diverse momenten had ik zielsgraag naast Kick op de achterbank gezeten, er was dan een extra kreukelzone geweest. Nu scheurt hij door, over en langs situaties met voertuigen en personen dat ik denk: "dat gaat net goed maar dadelijk echt niet meer" en onderzoek of er ruimte is om weg te duiken in dit “vervoer-tuig” als dat dadelijk nodig gaat zijn.
Ongelooflijk maar we komen “heel" aan en de 20 dirham die we geven voelen niet als betaling maar meer als losgeld.
Nog bijkomend van deze dollemanrit doorlopen we met Jelle een paar slingerende straatjes en vinden het restaurant waar we naar de 4e verdieping klimmen en met gejuich begroet worden door de rest. Ze vragen meteen in welke taxi we gezeten hebben. “Lotgenoten” beamen ons verhaal en vullen dat “enthousiast” aan met hun belevenissen.

Nadat Jelle zijn laatste breefing heeft gegeven is het mijn beurt om leiding te geven aan ons dankwoordje en aansluitend de cadeautjes te overhandigen.
Dat gaat geweldig, iedereen leest zijn stukje voor en omdat we in een heel gezellig en verrassend aangeklede 1000-en-1-nacht bovenverdieping zitten komt het geluid steeds uit een andere hoek dat een heel speels effect heeft.
De persoonlijke aanvullingen (2 beursjes van Yolanda en Wietse en 2 noodregencapes (grote maat anti-regencondoom) van Hester en Hans en 2 van Leanne en mij) met commentaar van spreekstalmeester vallen goed.
Dan is het eten geblazen en worden de laatste restjes wijn en bier, zij het onder tafel (tja het blijft een islamitisch land) ingeschonken en boven tafel weggewerkt.
Na de 3e gang komen de (s)limmericks aan bod en goed lopend of niet het maakt allemaal niet uit, de stemming zit er goed in en er wordt voluit, niet altijd welluidend, meegezongen.

Maar ook aan dit zeer gezellig samenzijn komt een eind en we begeven ons vol verwachting naar de taxi’s toe.
Gelukkig is het dit keer een auto en chauffeur die met waarde “taxi” genoemd mag worden, ons eten blijft binnen en wij komen zonder verdere angsten, veilig en wel op de natte camping aan.

Gute nacht Freunde……...