vrijdag 2 maart 2018
Door: frans
Blijf op de hoogte en volg Leanne
07 Maart 2018 | Marokko, Chefchaouene
Leanne drukke nacht gehad, korte slaapjes, tussendoor wat lezen, druk in t’ kupke: souk bezocht, afdingen, nog wel wat willen en niks meer willen kopen, verjaardagfeestjes, jabbala gedragen, slecht weer, terug naar huis: wel graag-niet graag, waren de gedachten die in een soort achtbaan haar geen rust gunden.
Vanmorgen afscheid genomen van FES of FEZ via een ritje richting stad-centrum en op t’ laatste moment wegdraaien noordwaarts.
Het weer is met ons, zwaar bewolkt, winderig en in de verte “lonken” de regenbuien. Naar huis is sowieso een beladen item als je op vakantie bent en het goed naar je zin hebt, als het dan ook nog prachtig weer is, is de “pijn” dubbel, dus het naderende vertrek wordt een beetje makkelijker gemaakt, dank je moeder natuur!
Teken daarbij aan dat de binnenkant van ons camperdak weer een beetje vochtig is, en dan begrijp je dat nu alles meewerkt om de reis naar huis zo heimwee-loos mogelijk te laten verlopen: iedereen dank!
De rit van 214 km begint goed met een vrachtwagen die op de rotonde rechts van ons staat, wij staan voor 3/4 voorgesorteerd, die met ons optrekt en meteen onze baan neemt: remmen dus voor die marokkaanse sukkel, dat stuk onbenul met schriftelijke cursus kruiwagen-rijden. Verderop staat op een 2 baansweg een auto in de linkerbaan geparkeerd met alarmlichten aan en 10 meter verder een andere in de rechterbaan met alarmlichten aan, een zootje inzittenden staan in jolige conversatie op het trottoir met een schuine blik naar hun auto’s te kijken en af te wachten wie er als eerste reageert: pubers!! Als we Fez achter ons laten wordt het rustig op de weg die “lekker" door het Atlas-gebergte voert. Daarbij varieert de kwaliteit van “goed” en "erg goed" tot “geen snelheidsborden nodig, hier haal je amper 50 km wil je met wielen aankomen”.
De akkers worden steeds vruchtbaarder en bewerkbaarder dwz donkerder van kleur, groener en steeds minder stenen.
Toch valt dat niet terug te zien in de kwaliteit van de huizen (lees woonomstandigheden) armoediger kan het haast niet, golfplaten rondom en bovenop die dan met stenen en versleten autobanden om hun plaats worden gedrukt. Alleen de rijweg is asfalt en verder is er niets geplaveid, het is aarde, nu modder, het regent al 3 dagen in deze streek.
Goed waarneembaar is de focus per dal of regio. Zo heb je een paar km sinaasappels en mandarijnen gevolgd door olijven en olijf-olie.
Ook hele gebieden waar alleen herders met grote kuddes schapen te zien zijn. Limburg moet er ook ooit zo hebben uitgezien als je het limburgs volkslied mag geloven.
Ergens in het gebergte met nog 65 km voor de boeg, net in een bocht-overgang van een lange stijle klim omhoog en weer naar onder, rijden we langs een “bar-restaurant-boucherie”. (deze combi zie je hier wel vaker en ik vraag me af wat de overeenkomst-versterking is tussen die 2) geeft Lean het sein “anker uit”!! snelle blik id achteruitkijkspiegel en niemand achter ons, afremmen dus en kijken maar een vlak stuk waar geen glas ligt (hele kunst zeker hier waar bijna overal glasscherven liggen, en dan voor een man met de absolute gave maar 1 ding tegelijk te kunnen uitvoeren :-))
We stoppen en wandelen langs het terras gelegen ad zijkant met uitzicht op een valleitje met beek-rivier.
Er staan een 3-tal parasols te wachten op zon en klandizie terwijl nr 4 “bezet is met een man in jabbala en een dame in spijkerbroek en hoofddoek.
Gezien het “trieste” weer besluiten we naar binnen te gaan waar we door een zonnig lachende man worden ontvangen. We bestellen 2 cafe-o-lait en krijgen meteen de vraag “manger”? Na enig overleg tussen stuurman en navigatrische willen we wel Harira (Marokkaanse soep) en een salade, de ober-man kijkt me aan of hij niet begrijpt wat ik bedoel en terwijl hij “Tajine”? vraagt, begrijpt Lean hem perfect: bestel maar `Tajine, meer hebben ze hier niet.
Half uurtje later zitten we aan de Tajine met vers Marokkaans rond brood, 2 flesjes water en 2 cafe-o-lait op het terras aan de achterkant die uitkijkt of een speeltuintje-boomgaardje.
HET SMAAKT VOORTREFFELIJK en dat wil wat zeggen als Lean dat zegt die HELEMAAL NIETS MET SCHAPENVLEES HEEFT!.
En weet je wat erger is? Ik vraag de rekening en die wordt me met een enorme glimlach gepresenteerd: 100 dirham of te wel 8,20 euro.
Wat echt oer-komisch is dat de ober informeert naar Esch (we hebben haar terug gebracht naar de camper omdat ze niet op het natte terras in de nattigheid wilde gaan liggen) en dat doet hij als volgt: Chien? manger? tres jolie. Ik kan nog net een dikke lach ombuigen naar een glimlach en antwoord: “no merci, a la campingcar” en ben weg.
Hoe dichter we in de buurt van Chefchaouen komen, hoe natter het wordt.
Eerst alleen druppies, dan druppels, verderop regen en vanaf 10 km voor het stadje staat de douch vol open en kolkt de rivier naast de weg vervaarlijk.
De laatste km bergop naar de camping, plenst, giet, stroomt, spuit er van alle kanten water naar overal toe en hoofdzakelijk op ons camperdak langs de zijkanten, over straat naar ons toe en onder ons door, omhoog door de schaarse openingen in de putdeksels, het is een ware zondvloed.
Het mindert niet en zo komen we rond 15.00 uur op de camping als 2e aan, na Monica en Andre, zoeken een plekje dat redelijk verhard is en starten met installeren van onze slaaphut-op-wielen voor de komende 2 nachten.
Of we vanavond Chefchaouen nog zien (nu alleen zwaar bewolkt, und es regnet noch immer) zullen we morgen vertellen.
a bien tot
Vanmorgen afscheid genomen van FES of FEZ via een ritje richting stad-centrum en op t’ laatste moment wegdraaien noordwaarts.
Het weer is met ons, zwaar bewolkt, winderig en in de verte “lonken” de regenbuien. Naar huis is sowieso een beladen item als je op vakantie bent en het goed naar je zin hebt, als het dan ook nog prachtig weer is, is de “pijn” dubbel, dus het naderende vertrek wordt een beetje makkelijker gemaakt, dank je moeder natuur!
Teken daarbij aan dat de binnenkant van ons camperdak weer een beetje vochtig is, en dan begrijp je dat nu alles meewerkt om de reis naar huis zo heimwee-loos mogelijk te laten verlopen: iedereen dank!
De rit van 214 km begint goed met een vrachtwagen die op de rotonde rechts van ons staat, wij staan voor 3/4 voorgesorteerd, die met ons optrekt en meteen onze baan neemt: remmen dus voor die marokkaanse sukkel, dat stuk onbenul met schriftelijke cursus kruiwagen-rijden. Verderop staat op een 2 baansweg een auto in de linkerbaan geparkeerd met alarmlichten aan en 10 meter verder een andere in de rechterbaan met alarmlichten aan, een zootje inzittenden staan in jolige conversatie op het trottoir met een schuine blik naar hun auto’s te kijken en af te wachten wie er als eerste reageert: pubers!! Als we Fez achter ons laten wordt het rustig op de weg die “lekker" door het Atlas-gebergte voert. Daarbij varieert de kwaliteit van “goed” en "erg goed" tot “geen snelheidsborden nodig, hier haal je amper 50 km wil je met wielen aankomen”.
De akkers worden steeds vruchtbaarder en bewerkbaarder dwz donkerder van kleur, groener en steeds minder stenen.
Toch valt dat niet terug te zien in de kwaliteit van de huizen (lees woonomstandigheden) armoediger kan het haast niet, golfplaten rondom en bovenop die dan met stenen en versleten autobanden om hun plaats worden gedrukt. Alleen de rijweg is asfalt en verder is er niets geplaveid, het is aarde, nu modder, het regent al 3 dagen in deze streek.
Goed waarneembaar is de focus per dal of regio. Zo heb je een paar km sinaasappels en mandarijnen gevolgd door olijven en olijf-olie.
Ook hele gebieden waar alleen herders met grote kuddes schapen te zien zijn. Limburg moet er ook ooit zo hebben uitgezien als je het limburgs volkslied mag geloven.
Ergens in het gebergte met nog 65 km voor de boeg, net in een bocht-overgang van een lange stijle klim omhoog en weer naar onder, rijden we langs een “bar-restaurant-boucherie”. (deze combi zie je hier wel vaker en ik vraag me af wat de overeenkomst-versterking is tussen die 2) geeft Lean het sein “anker uit”!! snelle blik id achteruitkijkspiegel en niemand achter ons, afremmen dus en kijken maar een vlak stuk waar geen glas ligt (hele kunst zeker hier waar bijna overal glasscherven liggen, en dan voor een man met de absolute gave maar 1 ding tegelijk te kunnen uitvoeren :-))
We stoppen en wandelen langs het terras gelegen ad zijkant met uitzicht op een valleitje met beek-rivier.
Er staan een 3-tal parasols te wachten op zon en klandizie terwijl nr 4 “bezet is met een man in jabbala en een dame in spijkerbroek en hoofddoek.
Gezien het “trieste” weer besluiten we naar binnen te gaan waar we door een zonnig lachende man worden ontvangen. We bestellen 2 cafe-o-lait en krijgen meteen de vraag “manger”? Na enig overleg tussen stuurman en navigatrische willen we wel Harira (Marokkaanse soep) en een salade, de ober-man kijkt me aan of hij niet begrijpt wat ik bedoel en terwijl hij “Tajine”? vraagt, begrijpt Lean hem perfect: bestel maar `Tajine, meer hebben ze hier niet.
Half uurtje later zitten we aan de Tajine met vers Marokkaans rond brood, 2 flesjes water en 2 cafe-o-lait op het terras aan de achterkant die uitkijkt of een speeltuintje-boomgaardje.
HET SMAAKT VOORTREFFELIJK en dat wil wat zeggen als Lean dat zegt die HELEMAAL NIETS MET SCHAPENVLEES HEEFT!.
En weet je wat erger is? Ik vraag de rekening en die wordt me met een enorme glimlach gepresenteerd: 100 dirham of te wel 8,20 euro.
Wat echt oer-komisch is dat de ober informeert naar Esch (we hebben haar terug gebracht naar de camper omdat ze niet op het natte terras in de nattigheid wilde gaan liggen) en dat doet hij als volgt: Chien? manger? tres jolie. Ik kan nog net een dikke lach ombuigen naar een glimlach en antwoord: “no merci, a la campingcar” en ben weg.
Hoe dichter we in de buurt van Chefchaouen komen, hoe natter het wordt.
Eerst alleen druppies, dan druppels, verderop regen en vanaf 10 km voor het stadje staat de douch vol open en kolkt de rivier naast de weg vervaarlijk.
De laatste km bergop naar de camping, plenst, giet, stroomt, spuit er van alle kanten water naar overal toe en hoofdzakelijk op ons camperdak langs de zijkanten, over straat naar ons toe en onder ons door, omhoog door de schaarse openingen in de putdeksels, het is een ware zondvloed.
Het mindert niet en zo komen we rond 15.00 uur op de camping als 2e aan, na Monica en Andre, zoeken een plekje dat redelijk verhard is en starten met installeren van onze slaaphut-op-wielen voor de komende 2 nachten.
Of we vanavond Chefchaouen nog zien (nu alleen zwaar bewolkt, und es regnet noch immer) zullen we morgen vertellen.
a bien tot
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
