maandag 5 maart 2018

Fantastisch geslapen in ons hefbedje EN door het dakraam heeft Lean vannacht diverse Wildwest taferelen kunnen volgen.
Vanuit Tanger proberen natuurlijk ook diverse Afrikanen europa in te komen. Gisteren hebben we diverse Afrikaanse mannen langs de weg zien lopen en vannacht hebben we kunnen meemaken hoe ze proberen hun plannetje uit te voeren en hoe de beveilig van het havengebied dit verijdeld.
In de gaten houden en soms de achtervolging ala Starsky en Hutch, en dat allemaal op de eerste rang via ons kleine dakraampje lifesize.

De ochtend is qua weer zoals gisteravond en vannacht: veel regen, veel wind, en koud.
We laten Esch snel uit, tuien haar goed vast want ze zou eens kunnen gaan site-surfen, na een vlug plasje en p..pje huphup de warmte en luwte van de camper in en afwachten maar.

Rond 10.30 komt Jelle alle papieren verzamelen om de retourtickets te gaan halen, daarvan is hij om 11.50 terug (vertrek ferry is om 12.00 gepland!!) en binnen 5 minuten staan we een 3-dubbele lange rij voor 1 douanepoortje (er zijn er 8, ik neem aan dat de rest van de douniers een natte snipperdag heeft genomen)
Na 10 minuten aanschuiven zijn onze paspoorten gecontroleerd en blijven we lekker doorschuiven over het haventerrein naar de scan.
We zijn in het zicht van de scan, een giga röntgenapparaat dat als een soort hoefijzer over de camper wordt geschoven om te kijken of er geen verstekelingen aan boord zijn.
Plotseling wordt de camper voor ons (Iet en Evert) door een douanier benaderd, moet opnieuw een paspoort inleveren en naar een vrij stukje gedirigeerd samen met een aantal andere campers die daar achter staan wo Jacqueline en Frank, Peter en Yvonne, Andre en Monica.
Ook wij moeten het paspoort vd chauffeur, mijn, inleveren met de mededeling jullie worden ergens anders gescand en volg je voorganger maar.

Even later rijden we in lijn achter een douane-auto aan dwars door de haven helemaal naar de andere kant, ritje duur zeker 15 minuten.
We komen bij een grote loods met 2 poorten. Voor een vd poorten staan al een aantal vrachtwagen-trekkers klaar voor hun scan en men stelt ons zo op dat we een deel vd vrachtwagens hinderen de scan in te rijden en dat levert een fantastisch toetconcert en een mooi tafereel met boze chauffeurs die uitstappen en een beetje wild staan te zwaaien en te wijzen.
Onze camperrij wordt daarop naar een nader stukje verwezen en de vrachtchauffeurs bedaren, stappen in en vervolgen de scanprocedure.

Een deel vd camperrij staat nu voor de andere grote witte poort te wachten en als er 2 naar binnen mogen schuift de poort dicht, 10 min later, poort open, 2 campers naar binnen en poort weer dicht. Dit blijft zich herhalen en dan zijn wij aan de beurt. Als we in de loods zijn, blijkt daar zeker ruimte te zijn voor 4 campers, wij moeten de camperpapieren ook nog inleveren en krijgen alles terug als we gescand zijn.
Na 10 minuten zijn we klaar, alles in orde, papieren terug en buiten aansluiten om straks in colonne weer terug te gaan naar de ferry.
Al met al duurt dit allemaal zo lang dat ik tegen Lean zeg: het zal mij verbazen als we onze ferry gaan halen.
Uiteindelijk worden we terug gebracht, krijgen van Jelle een telefoontje dat we bij gate 4 moeten zijn en dat we moeten opschieten.
Maar ja er valt niets op te schieten, tot we aan het begin van de gates plotseling aan ons lot worden over gelaten. De douane-auto stopt en gebaart ons door te rijden. Wij rijden achter Andre en Monica tot deze een foutje maakt op een rotonde, dan rijden wij voorop.
Verderop bij gate 3 wordt de weg geblokkeerd door een aantal vrachtwagens, Jelle belt weer met de vraag waar we blijven, Leanne hoort Diana op de achtergrond roepen “schiet op, schiet op anders halen jullie het niet”.
In de tussentijd staan we achter de rij vrachtvervoerders en heb ik oogcontact met een official aan de zijkant die aangeeft dat we moeten wachten en plotseling zwaait nu rijden. Ik geef een peut gas en we schieten langs de eerste vrachtauto en zien dat die voor een kapot stuk asfalt staat van 3 bij 3 meter. Ik duik voorbij het gat onze weghelft weer op en zie in de achteruitkijkspiegel dat mijn medecaperaars hetzelfde doen.

Bij gate 4 draai ik in en wat er nu gebeurt duurt alles bij elkaar nog geen 60 seconden:
Het is nog 50 meter naar de ferry met (nog) geopende laadklep die wat naar onder hangt en op de kade uitkomt die meteen na de klep omhoog gaat, een soort v-vormig “gat”. Ik trap de kickdown even flink in en de camper springt naar voren en legt die 50 meter sneller af dan onze jamaicaanse sprintkoning. Op de klep staan 4 personen waarvan er 3 snel opzij stappen en 1 durfal die armbewegingen maakt dat we moeten stoppen maar ik sta al met de voorwielen tegen de laadklep en rij hem op.
De armswaaier gebaart: terug rijden de kade op en omdraaien en achterwaarts opnieuw oprijden, we snellen van de laadklep af, draaien en snel er achterwaarts weer op. Wat ik zie is dat de klep een beetje links-rechts zwabbert over de kade, maar tijd om te denken heb ik niet, dus gassen!
We rijden het ruim achterwaarts in, stoppen en springen naar buiten om de anderen eventueel te helpen, maar wat we nu zien en meemaken is te bizar voor woorden: niemand mag meer mee?????

Die carnavalszot staat nu met zijn armen te zwaaien midden op de laadklep dat er niemand meer door mag!!!!

Daar staan we dan, beetje ontredderd voor onze camper, door de geopende laadklep naar onze reismaten te kijken die ook voor hun campers staan, verhaal te halen bij die armzwaaier. Jacqueline, altijd al redelijke direct, zal nu nog directer zijn, Peter, altijd ingetogen en rustig, zie ik de official opzoeken en een gesprek mee beginnen en ergens in het gesprek met zijn vlakke hand tegen zijn voorhoofd tikken, tja ik kan het me voorstellen, zelfs wij die wel op de boot staan, begrijpen hier geen snars van en voelen ons ook ontredderd.

Als even later de klep omhoog gaat, er was nog plenty time en plek geweest om ons groepje te laden!! gaan we de trap op naar dek 1, de rest opzoeken.
We treffen Jelle en `Jannie, Diana en Vera op het buitendek en ieder vertelt zijn relaas.
Ook zij vinden het een wonder dat wij er nog op mochten omdat de Ferry-motor al liep en de trossen al los waren, vandaar dat de laadklep zo heen en weer bewoog.
iedereen had er al rekening mee gehouden dat niemand meer zou mogen boarden.

Er vliegen nog wat Wa-pjes heen en weer, er wordt nog even gebeld en wat ik begrijp staan Roel en Helene, Willem en Christa ook in het groepje en nu helemaal vooraan om straks over 6 uur als eerste de Ferry op te mogen.

Helaas is ons reisgezelschap hierdoor onverwacht en vroegtijdig uit elkaar gevallen en dat voelt raar, shit, onwerkelijk.
Lean en ik hebben even nodig om te overleggen wat te doen, in Tarifa blijven en wachten tot iedereen op Spaanse bodem staat of toch nu maar vertrekken.
Gesprek met de groep levert, dat onze leiding blijft wachten en een paar veertrekken ivm de afspraken die al gemaakt zijn.

5 min voor aankomst nemen we hartelijk afscheid van alle aanwezigen.
We waren een heel bijzonder gezelschap, heel divers en naarmate de reis vorderde steeds closer wordend, waarschijnlijk door 3 gezamenlijke eigenschappen: camperaars, hondenvrienden en avontuurlijk ingesteld.

Omdat onze "Old Edition” als laatste “binnen vloog” moeten we er nu als eerste uit bij aankomst in Tarifa.

We zitten dan ook al lang en breed klaar als die super grote poort open gaat en dan de laadklep naar onder zakt.
Op teken start onze motor en rollen we langzaam, haast voorzichtig, geen vergelijk met de snelheid waarmee we aan boord zijn gekomen, de kade op.
Het is 17.00 uur en de port is leeg, een zonnetje schijnt, geen wind, geen wolken en we draaien de weg op richting Granada, Valencia.
Morgen is Jan van Monique jarig en we willen hem verrassend-feliciteren in Calpe, waar ze met hun camper staan.

Tot een uur of 23.00 rijden we nog door, het weer is een prut van regen, wind, kou en het is donker wel rustig qua verkeer.
Rond 22.30 heeft Lean een camperplek gevonden en daar gaan we heen.

Hasta Mañana

(ps rest volgt asap)