donderdag 22 februari 2018

Heel onrustig geslapen.
Dat hele tapijtenverhaal van gisteren zeker 10 keer doorgekauwd en herbeleefd.
Het draait alleen om graag hebben, zowel van de ene als ook van de andere kant uit bekeken en hoe houd ik de regie in eigen handen.
We hebben er veel van geleerd, zoals ik gisteren al zei, en vooral de regie in eigen handen houden is een heel belangrijke.

Nu vanmorgen 06.30 wakker, prachtige zonsopgang waarvan we met ons kopje ochtend-koffie heerlijk genieten.
08.30 gaan we de poort uit, een nieuwe dag, een nieuwe route en nieuwe kansen.
Wat hier meteen opvalt is weer de prachtige weidsheid en enorme plastic en glas vervuiling die meteen bij het verlaten van Tinerhir begint.
Iemand maakte daar een treffende opmerking over: "het is geen vuilnisbelt maar een vuilnisveld" . Kilometers lang een strook van 100 meter breed op elke m2 zeker 4 stukken plastic, flessen, zakken, zakjes en gewoon losse stukken.
Daarbij glinstert die strook van de glasscherven en de reden is dat de islam-koran alcohol verbiedt, maar de gemiddelde moslim dat toch wil gebruiken. Glazen flessen alcohol koop, dit buiten de stad id natuur opdrinkt en de flessen dan kapot gooit en achterlaat om geen vervelende vragen thuis te hoeven beantwoorden.

Na een kilometer of 25 laten we de strook vervuiling gelukkig achter ons en is volop genieten van het landschap en het geweldige weer.

Ergens in deze vlakte zijn we plotseling in Source lalla Mimouna. Zoals het woord al zegt bij een bron en volgens de reisgids een interessant “museum"
Als we parkeren zijn alleen Roel en Heleen net voor ons en in gesprek met een Marokkaanse heer van oudere leeftijd, ik schat hem tegen de 70 jaar, we sluiten aan.
Hij vertelt ons zijn levensverhaal, geboren als Said (Berber stam) in het dorp, gestudeerd in Heidelberg (duitsland) en als volwassene de kost verdient in Agadir. Toen zijn kids een bepaalde leeftijd hadden, terug verhuisd naar Mimouna om zijn kroost te laten opgroeien met de Berbertaal en cultuur, zijn beste zet zegt hij zelf.
Met het kapitaal dat hij toen bezat heeft hij de grond rondom de bron, die in 1973 geslagen en die na onderzoek prima drinkwater bleek te hebben, gekocht in 2008, inmiddels bleek het water vervuilt.
Hij heeft er zijn levenswerk van gemaakt om enerzijds de Berbercultuur en zijn ontwikkeling van geitenhoeders (nomaden) naar landbouwers met alle hulpmiddelen in een soort streekmuseum bijeen te brengen en tentoon te stellen. Anderzijds om regionaal en nationaal een lans te breken voor het stoppen van de vervuiling.
Hij een man met visie, missie en drive, zelfs op deze leeftijd een geweldig voorbeeld, maar “een roepende in de woestijn”, “een profeet die in zijn eigen stad (helaas nog) niet wordt geëerd, gehoord.
Zijn boodschap gaat over toerisme, met deze vervuiling gaan we geen toerisme aantrekken, dan komen mensen een keer en niet weer, maar ook waarschuwt hij zijn landgenoten om zich op te stellen als gastheer. Heet de toerist welkom en focus niet op het geld, laat hem met rust, hij komt terug en koopt meer (goh hoe treffend na onze ervaringen van de afgelopen dagen)
De hele rondleiding langs gebruiksvoorwerpen en bronnen is fantastisch en zeer de moeite waard.

Na 2 uurtjes vervolgen we onze weg en wordt het tijd voor onze lunch die we willen gebruiken langs de kant van de weg.
Nu moet je je voorstellen dat je bijna overal de mogelijkheid hebt om van de weg af te gaan en een 4 tot 500 meter de vlakte in te rijden en dat doen we bij een bron.

Echter, we staan nog niet goed en wel of ik zie een heel eind van ons vandaan 2 Berber tenten staan zoals we die in het streekmuseum gezien hebben en een vrouw met kind komt snel onze kant op.
Aangezien we alle getrek en gebedel gewoon even moe zijn stappen we in en rijden langs de vrouw, geven haar en haar kind een kleinigheid en vertrekken.
Jammer want dit was een erg mooie, niet toeristische, heerlijk “verlaten” plek (dachten we :-))

Een paar km verder parkeren we uiteindelijk op een parkeerplaats met een aantal (zeker 50) manshoge grondhopen, een toeristenkraampje en een dromedariskudde.
De manshoge grondhopen blijken watergaten te zijn met een eenvoudig putsysteem: katrol, touw en emmer.
Na maar 1 verkopertje van fossielen (staat deze streek bekend om) eenvoudig te hebben afgewimpeld ("scheer je weg of we laten Esch los" :-) nee hoor, een "no merci" was voldoende), genieten we van ons brood met kaas en tomaten, kopje koffie, de zon en het weer langzaam veranderende landschap van steen naar zand.

1,5 uur later rijden we weer. Met nog 80 km voor de boeg gaan we over een kaarsrechte weg en krijgen we aan de horizon geleidelijk weer zandduinen te zien en soms op de vlakte naast ons kleine wervelwindjes van een meter of 2, die zichtbaar worden door het zand dat ze opzuigen.

Ergens voor een stadje stoppen we, weer met Roel en Heleen, bij een steenhouwerij die van de granieten platen die hier rijk zijn aan fossielen, van alles maken.
Nu krijgen we een rondleiding langs steenplaten met allerlei diertjes en plantjes uit langvervolgen tijden toen dit gebied nog zee was en een vulkaan blijkbaar alle levende dingen onder zijn lava heeft begraven waardoor het gedurende de miljoenen jaren daarna versteende.

Heleen en Roel kopen een kleinigheid en dat is voldoende om onze gids tevreden achter te laten, sterker nog Lean krijgt een granieten ei van hem.

Wij vervolgen onze weg steeds verder het woestijnachtige landschap in waarin ergens “kamelenmelk” aangeprezen wordt.
Nu kan ik niet bij het eerste “melk”-bord het anker uitgooien maar wel bij het 2e, een armoedig boerderijtje waar net de schapen naar binnen worden gedreven.
Wij vragen en krijgen 2 bekertjes melk die ijs koud is en naar mijn mening niet verschilt van de gesteriliseerde koemelk in pak bij ons.
Alleen hij proeft een beetje zuur, zo zuur dat ik hem thuis in ieder geval aan de gootsteen zou voeren.
Maar in dit gezelschap met 4 Berber-schapenhoeders, laten we ons niet kennen en drinken ons bekertje melk braaf op, alhoewel Lean al heeft aangegeven dit "absoluut niet lekker" te vinden.
Een beetje lacherig zijn we even later weer op weg voor de laatste 20 km en vertel ik Lean dat deze melk toch echt wel zuur was en dat levert nog meer lacherigheid op door beeldende uitspraken over maagkrampen en nachtelijke diaree (het board van de vot afsch…..)

Per kilometer komen de rode !! zandduinen steeds dichterbij en panorama meer en meer exotisch door de palmen.
Plotsklaps staan we voor de camping die in het woestijnzand ligt en dat maakt het plaatje van 1000 en 1 nacht compleet.

Het is dan bijna 5 uur en tijd voor de breefing en welkoms-berber-thee.
Na de thee bestellen we een avondmaal met nog een 10-tal mederieziger-hondenbaasjes.

Na de breefing gaan we met de honden de woenstijnzandduinen in en genieten hier van het uitzicht op de woestijn en een rode ondergaande zon.Groepjes toeristen die in de verte op dromedarissen een rondje zandhappen en een paar (onvermijdelijk) prullaria-verkopers.
Om 19.30 zitten we aan tafel met Jannie en Henk, Wietse en Yolanda, Andre en Monica.
Het gezelschap is heerlijk en aan de maaltijd is te merken dat men hier goed is in plaatselijke kost (couscous) maar van frieten bakken hebben ze hier nog niet veel kaas gegeten (beetje slap en niet echt warm).

Om 21.00 uur zijn we terug laten een dol enthousiaste Esch uit en na een grote beker warme sjuu gaan we lekker liggen.

a demain!