donderdag 15-2-18

de eerste echte kennismaking met de woestijn vandaag in een terreinwagen, een 4x4 zoals ze dat hier zeggen. We gaan van 10.00-16.00 de woestijn in.

Maar lukt het Leanne om haar beide enkels te verzwikken.
Uit de camper stappend kijkt ze niet goed uit en stapt boven op zo’n touwen speeltje van Esch verzwikt haar ene enkel en valt daarbij boven op de andere enkel die ook verzwikt.
Beetje moeilijk begin van een dag, dat we gelukkig wel veel gereden worden, maar toch ook wat moeten lopen.
Gelukkig kan ze met haar wandelschoenen aan toch mee.

Het eerste stuk van de 4x4-rit gaat nog redelijk hotseknotse, deels rots en deels zand. Al gauw is het alleen nog maar zand en dan moet onze toyota echt aan de bak. De weg draait van links naar rechts en terug om en over zandheuveltjes met bomen heen. Het zand is erg rul en soms zijn de zandsporen van eerdere terreinwagens zo diep uitgeploegd dat het verstandiger is om daar niet ook doorheen te rijden maar een beetje meer rand te pakken wat een behoorlijk schud effect op, en natuurlijk ook, in de wagen tot gevolg heeft.
Na een 20 minuten rijden-ploegen-slippen en wegschuiven zien we in de verte een surrealistische groene vlakte. Het lijkt op gras, totdat we dichter bij komen dan blijkt het rucola te zijn. Ja de dat spul waar salade van gemaakt wordt groeit hier dat het een lieve lust is. Dat doet het overigens bij ons thuis ook, ooit eens gezaaid in de moestuin en nu spuit, klimt, wringt het overal tevoorschijn. En hier dus ook, zover je kijken kunt rucola (plekje voor Luciano!!)
Onze gids vertelt meteen dat dromedarissen het enige soort is dat dit blad kan eten, schapen en geiten eten alleen de bloemen en laten de rest staan.
Iets verderop dromedarissen, hele hordes, met herder, ze lopen niet weg omdat ze moeten blijven eten en de rucola-vlakte is niet onbeperkt. Ze zijn eigendom van diverse families hier, die allemaal hun eigen brandmerk hebben.
Na heel wat foto’s van enkelingen, tweetallen en groepjes, moeder met kind, witte en bruine exemplaren hebben we genoeg beeldjes verzameld. Deze echte mannequin die heel goed van te benaderen is en lekker rustig met die lome-slome blik doorgaat waar hij/zijn mee bezig is, meestal met eten van rucola dus!

Na het dromedaris-intermezzo door naar het volgende woestijn-item: oase en daarvoor moet we over een ruige steenvlakte. Dus weg zand en hallo zwarte ronde stenen. Hun kleur verraad hun vulkanische oorsprong en de ronde vorm door de inwerking van stromende water(rivier).

Onderweg passeren we diverse waterputten die gegraven zijn op de oude caravanenroute (Draa valley!) en bestaan tegenwoordig uit beton.
De Oase is een onderdeel van de Draa rivier (lees blog 2 dagen geleden) en is zoals we hem ons voorstellen: grote palmen, klein beekje, een waterput, veel schaduw en vooral natuurlijk veel zand. Deze Oase heeft nog iets bijzonders, er ligt een begraafplaats naast met een kapelachtig gebouwtje en verder geen grafstenen met inscripties maar her en der liggen er gewone keien die waarschijnlijk als markeringspunten voor de graven dienen.

En verder gaat het weer in de steenwoestijn die geleidelijk verandert in een zandvlakte met in de verte echte duinen.
Bij die zandduinen aangekomen hebben we ook het woestijnkamp bereikt en onze lunchplek van vandaag.
Dit is heel Berber-toeristisch opgezet met tent-hutten in een cirkel om een “binnenplaatsje” van tapijten en kussens waar in horizontale-rust-stand minth-thee genuttigd wordt.
Na deze versnapering gaat het gezelschap er eens goed voor liggen om nu van het aarzelend zonnetje te genieten. Na een half uurtje is het tijd voor de lunch in de “eettent” die bestaat uit Marokkaanse salade, rijst en gegrilde kip aan spiesjes, toetje: sinaasappelschijfjes met kaneel (he een “oude” bekende)

De uitbuikwandeling van een half uurtje wordt dankend aangenomen om uit de (te) warme eettent te kunnen komen waarna we weer instappen in de 4x4’s en nu via de zand high-way terugrijden naar onze camperplaats.
De retourrit gaat over een veel vlakkere zandvlakte met minder stenen.
Het is waarschijnlijk de lunch maar zeker ook de ruwe wijdsheid van dit woeste landschap dat ons stil maakt.
Onze chauffeur-gids geeft aan dat als we ergens een stop willen maken die maar hoeven aan te geven en dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Een paar minuten later passeren we een singel boompje dat helemaal alleen staat op deze desolate vlakte.
Prima plek om even te genieten zonder wild geschut en gerammel, even een paar mooie plaatjes proberen te schieten en ook mede dank aan onze gids ook naar bijzondere stenen zoeken waar bv fossielen in zitten.

Na een half uur schieten en zoeken vervolgen we onze schommel-en-schut sessie, passeren nog wat dromedaris-groepjes, kuddes schapen en geiten en worden ingehaald door een motorrijder met bijrijder die heel vlug snelheid minderen als ze een bult zo wild nemen dat beide een halve meter los komen van hun zadel.

Geheel geschud, gedumpt en getrild zijn we rond 4en terug en hebben we voldoende (passieve) beweging gehad voor vandaag.
Ik val nu in mijn rol als zuster Clivia door het verzorgen van mijn echt-genote: beentjes hoog, blessures koelen, theetje maken, plakjes cake snijden, vers soepje maken met geroosterd knoflook brood, afwas doen en weer een kopje thee. Jannie,voegt er nog een beetje Reiki aan toe. Waarna de geblesseerde lekker in bed wordt gestopt en deze na 10 minuten redelijk rumoerig laat weten heerlijk te slapen.

bonna notte